Rzeczpospolita Obojga Narodów

Pobyt na pełnym morzu dla kilku marynarzy zmustrowanych dla uzupełnienia strat to nowe doświadczenie. Albo dotychczas nie pływali albo pływali jedynie w żegludze kabotażowej. Starsi marynarze starali się pocieszać zaniepokojonych towarzyszy i zajmować ich pracą, rozmową albo r zrywką.

Wyprawa coraz bardziej zbliża się w kierunku swojego celu-Monarchii Austro-Węgierskiej. Jutro oczom załóg winny ukazać się brzegi Trójjedynego Królestwa Chorwacji, Dalmacji i Sławonii.

Pierwszy kwietnia miał być zwykłym dniem pracy dla marynarzy młodszego z Orańskich. Byłby zwykły gdyby nie fakt że przygotowania do wypłynięcia nadzorował sam właściciel.
Zwykli załoganci spekulowali co ta obecność może znaczyć. Jedni twierdzili że bogatemu panu nudno w wiejskim majątku na wyspie i chce rozrywki zażywać w dalekim kraju, inni twierdzili że tym razem będą wieźć wyjątkowo cenny ładunek ale zaraz kolejni przypominali sobie że kiedy dwa razy bwieźli złoto i kość słoniową Orańskiego z nimi nie było.
W końcu na nabrzeże zaczęły przybywać wozy wypełnione skrzyniami i beczkami. Nie było w nich jednak nic bardzo cennego poza najdroższymi w tym ładunku przyprawami, rum oraz zakonserwowane ryby. Załadunek potrwał około godziny. Po tym czasie oficerowie dali znak do rozwinięcia żagli i cała wyprawa ruszyła w kierunku Chorwacji.

W drugi dzień wyprawy admirał Orański dokonał przeglądu gotowości bojowej załogi okrętu eskorty.
Na początek wykonano alarm próbny. Całą załogo w ciągu pięciu minut znalazła się na swoich stanowiskach gotowa do walki. W wynik niezadowalający. Powtórka. Pięć i pół minuty. Trzeci raz zajęło to cztery minuty, a kolejnym razem już trzy i pół. To zadowoliło kapitana "Złotego Lwa" i jego zastępcę. Następnie Orański nadzorował, a także osobiście wziął udział w treningu szermierczym oraz strzeleckim. W tym ostatnim ograniczył się do strzelania z półhaka i pistoletu z powodu starej rany lewej dłoni uniemożliwiającej mu pewny chwyt.

Dzień trzeci minął bez wartych odnotowania wydarzeń. Orański spędził go obserwując skarladzkie brzegi przez lunetę i grając w karty z oficerami