Skarszewy ((kaszub. Skarszewë, niem. Schöneck in Westpreußen) – miasto w województwie pomorskim, w powiecie starogardzkim, nad rzeką Wietcisą, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Skarszewy. Na południowym obszarze miejskim Skarszew znajduje się jezioro Borówno Wielkie (rozwinięta infrastruktura turystyczno-rekreacyjna). Dawny dworzec kolejowy w mieście jest punktem końcowym zielonego Szlaku Skarszewskiego.
W latach 1945–1975 miasto administracyjnie należało do tzw. dużego województwa gdańskiego, a w latach 1975–1998 do tzw. małego województwa gdańskiego.
Według danych z 1 stycznia 2018 Skarszewy liczyły 7 103 mieszkańców.
11 listopada 1198 r. książę pomorski Grzymisław podarował joannitom gród „Starigrod” (Starogard) wraz z rozległymi ziemiami, m.in. terenami nad Wietcisą. W zakolu tej rzeki, na wysokim wzgórzu, joannici na początku XIV w. lokowali miasto o nazwie Schöneck, co znaczy piękny zakątek. Pierwsza wzmianka o Skarszewach (w pisowni „Schönegk”) znajduje się w odpisie dokumentu z datą roczną 1305 (oryginał nie zachował się), w którym skarszewski komtur Johannes von Borchfelde (Borgfelde) nadał wsi Obozin 60 włók ziemi. Według znawców tematu w odpisie dokumentu omyłkowo zapisano rok 1305 zamiast 1335. Udokumentowali oni, że Borchfelde pełnił funkcję komtura dopiero w latach 1333-1335, a odnotowany w tym dokumencie jako świadek, brat Johannes Stapel, w innych dokumentach występuje tylko w latach 1334-1341 (nigdy wcześniej).
Z treści drugiego przywileju lokacyjnego Skarszew z 2 lutego 1341 r. wynika, że miasto lokowano ok. 1320 r. Pierwszy przywilej lokacyjny nie jest znany. W 1323 r. w Skarszewach była już komturia joannitów, a przeniesienie ich siedziby z Lubiszewa do Skarszew nastąpiło między 1321 a 1323 r. Jeszcze w 1321 r. joannita Konrad de Dorstet tytułuje się komturem Lubiszewa, a dwa lata później już komturem Skarszew. Zatem najstarszy znany dokument dotyczący Skarszew pochodzi z 1323 r.
W licznych publikacjach podawane są wiadomości o Skarszewach, rzekomo istniejących już w XII i XIII w. pod nazwą Reueninov (pisane też: Rounino i Rownino). Ich źródłem są dwie informacje, które okazały się wymysłem. Pierwsza dotyczy rzekomego nadania joannitom pod koniec XII w. grodu Reueninov, który miał istnieć na wzgórzu zamkowym w Skarszewach. Druga, rzekomego nadania Skarszewom przez joannitów w 1274 r. prawa składu, które zobowiązywało kupców do sprzedaży tam towarów. W rzeczywistości gród Reueninov nigdy nie istniał. A przed lokacją miasta ok. 1320 r. nie istniały też Skarszewy, więc prawa składu w XIII w. otrzymać nie mogły. Według dokumentu z 1198 r. joannici nie otrzymali od księcia pomorskiego grodu Reueninov, ale wieś o tej nazwie (później zaginioną, jak parę innych średniowiecznych wsi w okolicy). Według Emila Waschinskiego, autora pracy doktorskiej o historii komturii joannickiej i miasta Skarszewy (1904 r.), wieś Reueninov usytuowana była w okolicy wsi Więckowy (gm. Skarszewy). Oczywiście żadnego prawa składu taka wieś mieć nie mogła. Ponadto żadne średniowieczne dokumenty i badania archeologiczne nie potwierdzają przedlokacyjnego istnienia Skarszew.
W 1370 r. joannici sprzedali Skarszewy i Wartenberg (prawdopodobnie Czarnocin) za przeszło 10 tysięcy grzywien pruskich Zakonowi Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie (Krzyżakom). Śladem obecności joannitów w mieście jest jego herb, przedstawiający głowę Jana Chrzciciela, patrona zgromadzenia, które założyło miasto. Polska nazwa miasta po raz pierwszy pojawia się 19 października 1466 roku, w dokumencie II pokoju toruńskiego. W traktacie polską nazwę miejscowości Skarszewy identyfikuje się z niemieckojęzyczną Schöneck (Schöneck alias Scharschewo). W archiwach nie znajdujemy zapisu, który skutkowałby utożsamieniem zaginionej miejscowości Reueninov z Schöneck.
Ówczesne Skarszewy były otoczone murem z bramami, zaś w ich północno-zachodniej części znajdował się zespół zamkowy, składający się z zabudowań gospodarczych oraz piętrowego, wzmocnionego dwiema wieżami zamku w stylu gotyckim, stojących na cyplu stromego wzgórza schodzącego do Wietcisy. Od strony miasta wjazdu strzegła gotycka brama i sucha fosa. Kompleks zamykał kamienno-ceglany mur obronny. Takie położenie powodowało, że w przypadku obsadzenia zamku dużą załogą był on trudny do zdobycia. Poniżej zamkowego wzgórza, na wyspie, znajdowało się podzamcze z młynem, browarem, karczmą, foluszem i kuźnią. W rejonie Bramy Chojnickiej znajdował się drugi kościół, pw. św. Jerzego wraz ze szpitalem i cmentarzem, już w 1686 wzmiankowany jako leżący w gruzach.
W wyniku wojen polsko-krzyżackich miasto zostało zdobyte i złupione przez husytów w 1433 r. oraz dwukrotnie zdobyte, ograbione i częściowo spalone – w 1455 r. przez Krzyżaków i w 1462 r. przez Polaków. Władze miejskie Skarszew oficjalnie nie przystąpiły do Związku Pruskiego, ale w 1450 r. znaczna część mieszczan i rady miejskiej poparła ten związek. Ostatecznie w 1466 r., na mocy II pokoju toruńskiego, przeszły pod polskie panowanie. Gdańsk – największy ośrodek miejski Prus Królewskich – nie został jednak stolicą województwa, gdyż obdarzony królewskimi przywilejami zazdrośnie strzegł swojej politycznej niezależności, której sprzyjała zresztą silna pozycja gospodarcza miasta. Taki stan rzeczy spowodował, iż województwo pomorskie długo nie posiadało własnego ośrodka administracyjnego. Dopiero w 1613 r. połączono funkcję starosty skarszewskiego i wojewody pomorskiego, w efekcie czego stolicą województwa pomorskiego zostały Skarszewy. Na tutejszym zamku rezydował wojewoda, tu też zbierał się sąd ziemski. Ze względu na wysoki procent ludności niemieckojęzycznej już w XVI w. rozpowszechnił się tu luteranizm. W 1594 miasto gościło króla Zygmunta III Wazę, a 23 lutego 1629 r. Szwedzi ograbili i spalili znaczną część zabudowy Skarszew wraz z zamkiem (odbudowano go dopiero na przełomie XVII i XVIII wieku).
Wyrazem napięć religijnych w dawnej Rzeczypospolitej były wydarzenia z 1741 r. W pierwsze święto wielkanocne w skarszewskim zborze luterańskim, wskutek pękania drewnianej konstrukcji empor, doszło do paniki – zginęło kilku wiernych, a wielu zostało rannych. Zbór został zamknięty i zakazano odprawiania w nim nabożeństw. W tej sytuacji, z obawy przed przeszkodami, które mogła stwarzać strona katolicka, przygotowano potajemnie w Gdańsku elementy budowlane i przewieziono je do Skarszew na 131 wozach, w eskorcie setki udających robotników gdańskich żołnierzy i licznej rzeszy rzemieślników. Po dotarciu na miejsce, mimo blokad i protestów, w ciągu 24 godzin, z 14 na 15 września 1741 r., rozebrano stary zbór i wybudowano nowy z tzw. „muru pruskiego”. W l. 1762-1765 w miejscowym sądzie grodzkim praktykował Józef Wybicki.
W wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej, w 1772 r. miasto zostało przyłączone do Prus. Liczyło wówczas 1005 mieszkańców. W nocy z 28 na 29 stycznia 1807 r. doszło w Skarszewach do starcia wojsk pruskich z liczącym kilkuset jeźdźców oddziałem żołnierzy polskich w służbie cesarza Francuzów, pod dowództwem majora Ulatowskiego. Atak Prusaków zakończył się zdobyciem miasta. Pod władzą Prus Skarszewy znajdowały się od 1772 do 1920 r.