RedutaDla oddziału mającego samodzielnie bronić wyznaczonej pozycji, należy wybudować umocnienie o zamkniętym obwodzie. Gdy oddział jest niezbyt liczny, szaniec nie będzie mógł posiadać katów wklęsłych, umożliwiających obronę boczną. Takie umocnienie nazywa się redutą (z fr. redoute). Typowe reduty budowane były jako prostokątne, wynikało to z łatwości ich wytyczenia w terenie. Ponadto jeśli była jednym z elementów większego systemu umocnień, prostokątny kształt ułatwia obronę boczną. Większa ilość boków reduty zapewniała bardziej równomierny ostrzał z mniejszą ilością martwych stref. Tego typu, duże reduty (gwiazdoszańce), obsadzane przez liczniejsze załogi budowano jako umocnienia odosobnione, mające bronić się samodzielnie, bez możliwości wsparcia ze strony innych oddziałów. Na rysunku przedstawiony jest przykładowy kształt reduty.
Najmniejsza reduta (ze względu na wolną przestrzeń wewnątrz) miała boki o długości nie mniejszej niż 12 metrów (jest to długość linii obsadzanej żołnierzami). Wynika to z tego, że wolna przestrzeń wewnątrz, po odjęciu powierzchni zajmowanej przez ławki, na których znajdują się stanowiska ogniowe, wynosi ok. 50 m2. Do jej obsadzenia jednym szeregiem potrzebnych jest ok. 50 - 60 ludzi, którzy jednocześnie będą mieli dostateczną ilość miejsca wewnątrz umocnienia.
Reduta o boku długości 17 - 18 metrów posiada ok. 120 m2 powierzchni i może pomieścić ok. 160 żołnierzy. Ta ilość wystarczy do jej obsadzenia dwoma szeregami, co zapewnia skuteczną obronę.
Przy długości boków 22 - 23 metrów, wewnątrz reduty pozostaje ok. 240 m2 wolnej powierzchni, która wystarczy dla około 250 - 300 ludzi. Do obsadzenia przedpiersia takiej reduty potrzeba 200 - 210 żołnierzy, tak wiec możliwe jest utworzenia z pozostałych odwodu.
Dopiero tej wielkości umocnienie zdolne jest do skutecznej, samodzielnej obrony.
Długości boków reduty prostokątnej nie powinna przekraczać 28 metrów, gdyż jest w stanie pomieścić do 500 ludzi, a do jej obrony wystarczy ok. 350. Tej wielkości umocnienia można już wyposażyć w kilka dział (jedno działo potrzebowało ok. 16 - 17 m2 powierzchni). Większym umocnieniom można nadawać bardziej złożone kształty, jak np. gwiazdoszańce, zapewniające obronę boczną itd.Te ostatnie są umocnieniami pośrednimi pomiędzy redutami a twierdzami polowymi.
Redan (Dwuczolnik)Umocnienie znajdujące się przed główną linią obrony lub wojsk, nie może być zamknięte, gdyż po zdobyciu przez przeciwnika, stało by się zagrożeniem dla obrońców. Dlatego tego typu dzieło powinno być otwarte od strony obrońców. Najprostszym takim dziełem jest dwuczolnik (redan). Ma formę trójkąta zamkniętego drewnianą palisadą. Tego typu umocnienia same w sobie mają niewielka wartość, dlatego stanowiły zwykle element większego systemu obronnego. Bardziej rozbudowane jego wersje, przeznaczona do obrony bocznej innych dzieł nazywano dwuramnikiem lub ramnikiem (lunette), kształtem zbliżona jest do bastionu. Było często stosowane, gdyż łatwo można było przystosować je do każdego położenia, zmieniając kształt i kąty poszczególnych elementów itd. Po zdobycie tego typu umocnienia przez nieprzyjaciela, łatwo można było ogniem dział zniszczyć palisadę, a następnie "wymieść" napastników ogniem.
PalisadaPalisadę wykonywano używając pali o grubości ok. 30 centymetrów i długości 3,5 metra, zaostrzonych u góry i wkopanych na 1m w ziemię, w 10cm odstępach. Odstępy wypełniano mniejszymi palami, tak by kończyły się na wysokości ok. 1,2 - 1,3 metra, tworząc otwory strzelnicze. Jeśli było dużo czasu, palisadę wykonywano wkopując pale obok siebie, ściosując je uprzednio by lepiej do siebie przylegały, oraz wykonując co 3 - 4 słupy strzelnicę (wycinając ją na styku pali).