Bandolet Rodzaj krótkiej strzelby, typowej dla jazdy pancernej, jakkolwiek używana była także przez niektóre znaki lekkie oraz jazdę zaciągu cudzoziemskiego. Zastosowanie w nim typów zamków, a zatem i sposób nabijania przedstawia się podobnie jak w przypadku pistoletu, różnicę stanowi zasięg skuteczny broni większy od pistoletu o kilkadziesiąt metrów oraz jej budowa, głównie wyodrębniona wyraźnie kolba. Całkowita długość bandoletu oscyluje w ok. 100 cm, przy dł. lufy ok. 65-70.
Broń ta, zawieszona na szerokim pasie (tzw. bandolierze) idącym przez lewe ramię przewożona była w pozycji wisząc luźno lufą w dół, w okolicach prawego biodra właściciela, nieco z tyłu. Charakterystycznym elementem bandoletu jest żelazna antaba wykonana w formie wąskiego, podłużnego kabłąka, umocowana po lewej stronie osady, po przeciwnej stronie zamka. Antaba służy jako miejsce zaczepienia bandoliera.
Muszkiet Rodzaj długiej broni palnej, używanej najczęściej w piechocie lub dragonii. Charakterystyczną cechą budowy tej broni jest jej długość (dochodząca do 160cm) i - największy spośród pozostałych typów ręcznej broni palnej - kaliber (zwykle w granicach 16-20 mm). Wynikającą z tego konieczność przeznaczenia na jeden ładunek stosunkowo dużej porcji prochu (i w efekcie duży odrzut) niwelowano nadając broni odpowiednią bezwładność w momencie oddania strzału - przez pokaźną wagę oraz stosowanie podpórki. W polu używano do tego tzw. forkietu (starop. widelca), wykonanego w postaci niewielkich stalowych widełek osadzonych na wąskim, prostym drzewcu o długosci 140 cm, zaopatrzonych w dolnym końcu w stalowy kolec, umożliwiający wbicie forkietu w ziemię w celu zapewnienia lepszej stabilizacji.
Skuteczny zasięg broni definiuje się na 150-200 metrów. Zamki używane w muszkietach w XVII wieku to najczęściej zamki lontowe, niewielki procent, zwykle w broni o charakterze bardziej ekskluzywnym, zaopatrzona była w jeden z pozostałych typów zamka: kołowy lub skałkowy.