Wykład I "Historia Wojskowości w Polsce"
Napisane: 27 mar 2011, 13:23
Historia Wojskowości w Polsce
Część I
Pierwszym oddziałem wojska na Ziemiach Polskich obok pospolitego ruszenia, którego obowiązkiem była bezpośrednia obrona terenu w razie agresji, była drużyna księcia Mieszka I.
Była ona używana do szerzej zakrojonych działań, także ofensywnych. Była to stała siła zbrojna przy księciu. Żołnierze tworzący drużynę otrzymywali od księcia żołd, udział w łupach, uzbrojenie i wyżywienie. Doskonale zorganizowana, zdyscyplinowana, dobrze wyszkolona i liczna drużyna dała Piastom przewagę nad innymi plemionami i pozwoliła na szybką ekspansję państwa piastowskiego a także na prowadzenie wojen z innymi państwami.
Drużyna składała się z oddziałów pieszych i jazdy. PIECHOTA podzielona była na oddziały: Strzelcze - wyposażone w ciężkie łuki. Tarczownicy - wyposażeni w tarcze, włócznie i miecze.
JAZDA dzieliła się na: Ciężkozbrojną - żołnierze konni wyposażeni w miecze, topory, łuki, tarcze i pancerz. Lekkozbrojna - żołnierze wyposażeni w miecze, topory, łuki i tarcze.
Początkowo drużyną dowodził sam książę. Z czasem, wraz z powiększeniem terytorium i liczby wojska funkcję tę przejął Komes. Drużyna Mieszka I liczyła 3000 wojów.
Za panowania Chrobrego liczebność drużyny wzrasta do 3900 (według Galla). Kolejni władcy dysponowali prawdopodobnie nie mniej silną drużyną.
Po burzliwych latach upadku monarchii i walk wewnętrznych Kazimierz Odnowiciel rozpoczął proces nadawania ziemi na prawach rycerskich. Ewolucji uległo uzbrojenie. Do czasów Bolesława Krzywoustego pośród konnych wojów pancernych upowszechniła się długa, sięgająca łydek koszula kolczą, a małą okrągłą tarczę zastąpiła większa typu normańskiego lub o kształcie "migdałowym". Powszechnie konni stosowali włócznie.
W wieku XII i XIII główną siłą wojskową państwa było rycerstwo. Proces jego formowania jest długi i trudny do uchwycenia. Jednym z jego elementów jest zmiana organizacji drużyny książęcej. Z czasem żołd zostaje zastąpiony nadaniami majątków ziemskich, które stają się głównym środkiem utrzymania wojów. W zamian za prawo do użytkowania ziemi rycerz miał obowiązek stawić się na wezwanie księcia. W ten sposób powstaje klasa rycerzy, której wspólnota oparta jest na tych samych prawach i obowiązkach.
Bogaty rycerz był zobowiązany stawić się do walki wraz z pocztem, który stanowił najmniejszą jednostkę organizacyjną. Biedniejsi stawiali się w pojedynkę. Grupa rycerzy pochodzących z jednego terytorium łączyła się w chorągiew. Gdy mobilizacja obejmowała wększą część kraju, chorągwie łączono w hufce. Mobilizacja odbywała się poprzez rozpuszczenie wici informujących o terminie i miejscu zbiórki. Naczelne dowództwo nad zmobilizowanym rycerstwem sprawował król lub zastępczo wojewoda. Chorągwiami dowodzili kasztelanowie mający do pomocy urzędników nazywanych wojskimi.
Część I
Pierwszym oddziałem wojska na Ziemiach Polskich obok pospolitego ruszenia, którego obowiązkiem była bezpośrednia obrona terenu w razie agresji, była drużyna księcia Mieszka I.
Była ona używana do szerzej zakrojonych działań, także ofensywnych. Była to stała siła zbrojna przy księciu. Żołnierze tworzący drużynę otrzymywali od księcia żołd, udział w łupach, uzbrojenie i wyżywienie. Doskonale zorganizowana, zdyscyplinowana, dobrze wyszkolona i liczna drużyna dała Piastom przewagę nad innymi plemionami i pozwoliła na szybką ekspansję państwa piastowskiego a także na prowadzenie wojen z innymi państwami.
Drużyna składała się z oddziałów pieszych i jazdy. PIECHOTA podzielona była na oddziały: Strzelcze - wyposażone w ciężkie łuki. Tarczownicy - wyposażeni w tarcze, włócznie i miecze.
JAZDA dzieliła się na: Ciężkozbrojną - żołnierze konni wyposażeni w miecze, topory, łuki, tarcze i pancerz. Lekkozbrojna - żołnierze wyposażeni w miecze, topory, łuki i tarcze.
Początkowo drużyną dowodził sam książę. Z czasem, wraz z powiększeniem terytorium i liczby wojska funkcję tę przejął Komes. Drużyna Mieszka I liczyła 3000 wojów.
Za panowania Chrobrego liczebność drużyny wzrasta do 3900 (według Galla). Kolejni władcy dysponowali prawdopodobnie nie mniej silną drużyną.
Po burzliwych latach upadku monarchii i walk wewnętrznych Kazimierz Odnowiciel rozpoczął proces nadawania ziemi na prawach rycerskich. Ewolucji uległo uzbrojenie. Do czasów Bolesława Krzywoustego pośród konnych wojów pancernych upowszechniła się długa, sięgająca łydek koszula kolczą, a małą okrągłą tarczę zastąpiła większa typu normańskiego lub o kształcie "migdałowym". Powszechnie konni stosowali włócznie.
W wieku XII i XIII główną siłą wojskową państwa było rycerstwo. Proces jego formowania jest długi i trudny do uchwycenia. Jednym z jego elementów jest zmiana organizacji drużyny książęcej. Z czasem żołd zostaje zastąpiony nadaniami majątków ziemskich, które stają się głównym środkiem utrzymania wojów. W zamian za prawo do użytkowania ziemi rycerz miał obowiązek stawić się na wezwanie księcia. W ten sposób powstaje klasa rycerzy, której wspólnota oparta jest na tych samych prawach i obowiązkach.
Bogaty rycerz był zobowiązany stawić się do walki wraz z pocztem, który stanowił najmniejszą jednostkę organizacyjną. Biedniejsi stawiali się w pojedynkę. Grupa rycerzy pochodzących z jednego terytorium łączyła się w chorągiew. Gdy mobilizacja obejmowała wększą część kraju, chorągwie łączono w hufce. Mobilizacja odbywała się poprzez rozpuszczenie wici informujących o terminie i miejscu zbiórki. Naczelne dowództwo nad zmobilizowanym rycerstwem sprawował król lub zastępczo wojewoda. Chorągwiami dowodzili kasztelanowie mający do pomocy urzędników nazywanych wojskimi.