|
Dziekan: prof. Ferdynand von Habsburg
przez Henryk Horoch » 14 kwi 2011, 20:03
OginiecW polu błękitnym na barku czerwonej klamry (bramy obozowej) krzyż srebrny u góry rozczepiony. Tarczę okrywa płaszcz książęcy z mitrą. Jeden z najstarszych herbów ruskich. Wg Piekosińskiego wywodzący się od skandynawskiej runy. Herbem pieczetuje się książęcy ród Ogińskich. OgończykW polu czerwonym pół toczenicy srebrnej, na której zaćwieczona takaż rogacina. W klejnocie dwie ręce panieńskie w szacie srebrnej, wzniesione do góry. Najstarsza znana pieczęć pochodzi z roku 1384 – Piotr, kasztelan lubelski. Najstarsza zapiska sądowa pochodzi z 1401 r. Aktem unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Ród Ogończyków reprezentował Wojciech z Kościoła, kasztelan brzeski i Mikołaj z Taczowa. Do rodu został adoptowany Jerzy Sangaw. Herb znajduje się w Klejnotach Długoszowych i w herbarzach: Gelre, Złotego Runa, Lyncenich, Bellenville, Codex Bergshammar i w herbarzyku Ambrożego. Herb był najbardziej rozpowszechniony na ziemiach: dobrzyńskiej, krakowskiej i sandomierskiej. Pieczętuje się nim 557 rodzin. OkszaW polu czerwonym topór bojowy (oksza) ostrzem w prawo. W klejnocie nad hełmem w koronie także oksza wbita ostrzem w koronę. Herb przyszedł z Czech wraz z rodem Werszowców. Kosmas z Pragi w swojej Chronica Boëmorum pisał. Gdy książę czeski Świętopełk II za rzekomą zdradę wygubił czeski ród Werszowców, niedobitki ruszły na Śląsk i na Węgry. Wg Marcina Bielskiego, Jan Werszowiec (Werszowic, Wrszowic, Wierszowiec, Wersowicz, Wrsowicz) w XI wieku w oblężęniu Wrocławia przeszedł ze swoim oddziałem na stronę Polaków i zabił Świętopełka II, przyczyniając się walnie do ich zwycięstwa. Książę Bolesław III Krzywousty nagrodził go za ten czyn związaną z nim ziemią (ziemie nadwarciańskie), do której również należała wieś Siemkowice, gdzie Werszowicowie, jak w 1551 r. wzmiankował Marcin Bielski, "postawili tu mocny zameczek na wyspie między wody". Z biegiem czasu potomkowie Jana Werszowica, protoplasty rodu Okszyców. Herbem pieczętuje się 160 rodzin. OrlaW srebrnym polu, szaszor czerwony, o złotym uzbrojeniu, nad którym złota gwiazda. W klejnocie, pięć piór strusich. Labry zdobiące herb czerwone podbite srebrem. Najstarszy wizerunek herbu jest na pieczęci Andrzeja Koszanowa - kasztelana poznańskiego z roku 1340 i 1343 roku. Herbem pieczętują się rodziny: Bardski, Bardski, Bardyjowski, Bardzki, Barski, Berkman, Bukojewski, Bukowski, Chabewiecki, Chabiewiecki, Chabiewski, Chobieniecki, Chobieniecki, Chynek, Chynka, Figa, Gielczewski, Giełbowski, Gierałtowski, Gieratowicz, Gołkiewicz, Gorajski, Goroyski, Graboszewski, Hubert, Hurłowski, Hynek, Jarogniewski, Kęmbłowski, Kielbowski, Kiełbowski, Koszanowski, Koszonowski, Lgocki, Ligocki, Ligowski, Maciański, Myśliński, Olbieg, Orla, Orłowski, Oszewski, Oszmianiec, Ośmianiec, Ośnicki, Pacek, Pacewicz, Paczek, Palcowski, Palczewski, Peliszewski, Plejer, Przewłocki, Ptaczyński, Ramsz, Rogowski, Rzegnowski, Salmonowicz, Salmanowicz, Salomonowicz,Suski, Szarszawski, Szaszewski, Szaszowski, Sząszor, Wielamowski, Wilamowski, Wojenko, Woyenko, Załoga, Zapałowski, Ziemborowski. OsoryaW polu czerwonym złote koło wyszczerbione ze srebrnym krzyżem. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb przeniesiony do Polski z Czech. W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Na Mazowszu znany pod nazwą Poświst. Do herbu przynależą rodziny: Bukowscy, Buszkowscy, Cieplińscy, Cierpiccy, Dobieccy, Kondraccy, Tworkowscy, Wodeccy, Ruseccy, Ruszeccy, Złotniccy.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 14 kwi 2011, 20:34
OstojaW polu czerwonym, między dwoma półksiężycami złotymi barkami ku sobie w pas, takiż krzyż ćwiekowy. W klejnocie między dwoma księżycami złotymi głowa smoka z szyją czarna, ziejąca ogniem czerwonym. Labry czarne, podbite złotem. Najstarszy zapis sądowy pochodzi z 1383 roku (Starodawne Prawa Polskiego Pomniki VIII s. 260 nr. 4730). W zapisie z 1402 pojawia się nazwa Mościc, zaś z 1420 – Ostoja. Znane są pieczęcie średniowieczne: 1358 – Czcibor, dziekan poznański, 1370 – Jakusz z Błociszewa, wojewoda lwowski, 1381 – Dobiesław z Koszyc, podsędek ziemski krakowski, 1456 – Jan Rokosz z Koszyc, sędzia ziemski krakowski. Do herbu przynależą 773 rodziny. OwadaW czerwonym polu – na zielonym pagórku – brama złota ukoronowana o dwóch drzwiach – nad nią korona królewska – nad hełmem w koronie – trzy pióra strusie. Do herbu przynależą rodziny: Cejzik, Cyzik, Gronowicz, Owada, Pętlicki, Reganowski, Wilicki. Legenda herbowa:Herb ten nadano rycerzowi strzegącemu Bolesława Śmiałego w wyprawie na Kijów. Za to, że król bezpiecznie dotarł do kijowskiej Złotej Bramy.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 14 kwi 2011, 21:03
PaprzycaHerb zwany też KuszabaW polu srebrnym kamień młyński czarny z paprzycą po środku, srebrną. W klejnocie osiem głów szczenięcych srebrnych w dwóch rzędach; u góry dwie w prawo, dwie w lewo, na dole jedna w prawo, trzy w lewo. Herb z okresu dynastii Piastów. W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę: adoptowany został Monstold. Do herbu przynależą rodziny: Baran, Bielicki, Bielicki, Bokum, Bokun, Boksza[potrzebne źródło], Chrebra, Ciechliński, Ciecholewski, Czokołda, Dąbrowski, Dobrowski, Fabirowski, Ganiewski, Ganowski, Garowski, Gowin, Grochowski, Grochovatski[potrzebne źródło], Grochowski, Grodziński, Grodziński, Grotowski, Iwicki, Jarzyczewski, Kuczabski[potrzebne źródło], Kurczab[potrzebne źródło], Kussowski, Kuszaba, Lubiński[potrzebne źródło], Lubowiecki, Lubowiedzki, Łochowski, Miedwiediew, Monstold, Monsztołd, Nieprzecki, Nieprzeski, Niewiński, Niwiński, Ociesalski, Ocosalski, Oczesalski, Oczosalski, Owen, Pabierowski, Pabirowski, Paparzyński, Paprzyc, Paprzyca, Paprzycki, Petrykowski, Pieczewski, Pluta, Potrykowski, Przesmycki, Prześmiński, Rybarski, Sieklucki, Sieprawski, Stasiewicz, Staszewicz, Strusieński, Swirzawski, Szczeniowski, Śnieżawski, Świcki, Świeżawski, Świżawski, Uchacki, Uhacki, Warszewicki, Warszowicki, Widłowski, Wielgosz[potrzebne źródło], Wygonowski, Zberkmuł, Zbierzynek, Zgliczyński, Zgliński, Zrzobek, Zubek, Źróbek, Żupek. PelikanW polu czerwonym pelikan srebrny, zwrócony w lewo, karmiący swoje pisklęta krwią z rozdartej piersi. Klejnot – trzy pióra strusie. Herb Pelikan pojawił się w Polsce za sprawą nobilitacji Janusza Imbrama z 7 marca 1564, potwierdzonej 14 kwietnia 1579. Do herbu przynależą rodziny: Bohowityn, Bohowitynowicz, Chay, Elert, Ellert, Fabrycy, Foltański, Gatcuk, Gerlee, Hoffman, Hoffmann, Ilaszewicz, Illaszewicz, Imbra, Jachimowicz, Jagmin, Kocieł, Kociełł, Kociełło, Kocioł, Lakitycz, Lauda, Łabiński, Łahiński, Łakieński, Łakiński, Łakitycz, Łąkiński, Łoginowicz, Łohynowicz, Miciński, Micuński, Mieciński, Murza, Nankowski, Orwicz, Pelikan, Pilar, Pillar, Pizar, Proscewicz, Proszczewicz, Prościewicz, Rychter, Rychterski, Scholtz, Szybicki, Thugutt, Ugiański. PieleszW polu czerwonym dwa miecze o głowniach srebrnych i rękojeściach złotych, na opak, skrzyżowane. W klejnocie trzy pióra strusie. Labry: Czerwone, podbite srebrem. Herbem pieczętują się rodziny: Badowski, Baniewicz, Białosuknia, Bichniewicz, Bieniawski, Bieniewski, Broksza, Butowt, Buttowd , Buttowt, Chotkowski, Chraniewicz, Ciborowski, Czapiewski, Dabszewicz, Dobszewicz, Dranuszwicz, Drauszwicz, Dumrowski, Firant, Garbowski, Gołocki, Grzyb, Imbra, Jelski, Jemielicz, Jemielita, Jemielity, Jemielski, Katyński, Kietowicz, Klimantowicz, Klimontowicz, Kossykowski, Koszykowski, Koszytkowski[potrzebne źródło], Kośnicki, Kotowicz, Kurzyna, Kwapiszewski, Kwaszniński, Kwaśnicki, Kwaśniewski, Kwaśniński, Laudgin, Laugmin, Lawdgin, Łukowicz, Micuński, Mikulski, Mocarski, Musiałowicz, Petrażycki, Petryżycki, Pielaczyński, Pielasz, Pielesz, Pieleszyc, Pieślak, Pietrażycki, Pietreżycki, Pnuszak, Połowiecki, Popkowski, Praszkiewicz, Pruszak, Pruszakiewicz, Pukiński, Rusel, Russel, Ruszel, Smoniewski[potrzebne źródło], Smuniewski, Tokosz, Wieszeniewski, Wojnowski, Wołejszo, Złoty. PierzchałaW polu czerwonym wieża szachowa srebrna. Klejnot samo godło. Jeden z najstarszych herbów polskich. Najstarsza zapiska sądowa pochodzi z 1409 Najstarsze zachowane pieczęcie z herbem pochodzą z: 1344 (Klemens Pierzchała, biskup płocki), 1375, 1392 i 1402 (Iwan z Radomina), 1413 (Henryk z Radomina - pieczęć przy akcie unii horodelskiej). W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Ród Pierzchałów reprezentowali Piotr z Włoszczowa (kasztelan dobrzyński) i Henryk z Radomina. Do rodu został adoptowany bojar litewski Dauksza. Do herbu przynależą rodziny: Bielicki, Bruleński, Chorążyczewski, Cieciszewski, Czosnowski (hrabia), Dauksza, Głowiński, Grabie, Hołowczyc, Kamelski, Kluska, Kulig, Kuńczewicz, Leśniowolski, Lucławski, Łącki, Mroczek, Nadolski, Oborski, Pawłowski, Perkowski, Piasecki, Pierzchała, Radomiński, Roch, Serocki, Sieniecki, Swędrak, Szczodrowski, Szukowski, Tokarski, Turowski, Umiastowski (hrabia), Walewski (hrabia), Wiszowaty (Wisowaty, Wyszowaty), Wittan, Wróblewski, Żaboklicki, Zakrzycki, Zaniewski.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 13:49
PilawaW polu błękitnym półtrzeciakrzyż srebrny. W klejnocie pięć piór strusich. Ostateczny kształt herb ten uzyskał w końcu XIV wieku. Znane są opisy tego herbu z 1387, 1388, 1389, który wtedy przedstawiał srebrną literę Z i półtrzeciakrzyż (pół krzyża w prawo) w polu błękitnym. Do herbu przynależą rodziny: Balcer, Batulewicz, Bogdaszewski, Boleścic, Borowski, Bóbr, Buczacki, Buczacki Tworowski, Buterlewicz, Bystrzykowski, Charewicz, Charewiczowski, Charkowski, Chechelski, Chrzczonowski, Cieszkowski, Denewski, Dmitrowski, Drozdowski, Dulowski, Felsztyn, Ilkosz, Ilkusz, Janowski, Jerzewski, Jurkowicki, Jurkowiecki, Jurkowski, Kamieniec, Kamieniecki, Kaminiec, Kliczkowski, Klikowicz, Knoth, Kubiatowski, Lachowski, Lalowski, Lechiński, Lechowski, Lichiński, Lichnowski, Lutostański, Łabuszewski, Łachowski, Łechowski, Mars, Masłowski, Misiowski, Modzelewski, Monasterski, Moskorzewski, Murca, Mysiowski, Myślikowski, Nagórski, Namieniecki, Niewodowski, Notocki[potrzebne źródło], Okieński, Okiński, Petecki, Petrowicki, Pęczalski, Pęczelski, Piec, Piecewski, Piecowski, Pieczyski, Pierzyński, Pilawa, Pilawski, Piotrkowczyc, Piotrowicki, Płatuść, Podgajewski, Podgórski, Potocki, Przełubski, Przyłubski, Rawa, Rawski, Rynkowski, Rzymkowski, Skałowski, Słostowski, Smalawski, Stanisławski, Sychowski, Szewiga, Szychowski, Światły, Twarowski, Tworkowski, Warot, Wierzychowski, Wojasz, Wojczik, Wojsik, Wojsz, Wojszik, Zagórski, Zakliczewski, Żelisławski, Żyrosław. Legenda herbowa:Protoplastą rodu Pilawitów miał być rycerz Żyrosław z Potoka (Potok lub Patok, miejscowość na szlaku z Węgier do Polski). Żyrosław miał brać udział w wyprawie księcia Bolesława Kędzierzawego przeciwko Prusom. Miał tam zabić nieznanego z imienia wodza pruskiego w pojedynku pod Piławą, co spowodowało paniczną ucieczkę wroga. W 1166 książę Bolesław dla upamiętnienia tego zwycięstwa nadał mu herb nawiązujący nazwą do miejsca bitwy. PlaterW polu czerwonym, trzy pasy srebrne na nich położony skos srebrny. W klejnocie trzy strusie pióra, srebrne między czerwonym i błękitnym. Herbem pieczętowały się rodziny: Plater, Broël-Plater, Plater-Zyberk. Odmiana tego herbu przysługuje gałęzi Platerów, z której Konstanty Ludwik, starosta inflancki i Kazimierz Konstanty, podkanclerzy litewski, otrzymali w 1758 i 1772 tytuł hrabiowski Rosji. w polu złotym trzy pasy czarne, na nich prawo skośny pas czerwony. Nad tarczą korona hrabiowska, nad nią hełm z koroną szlachecką, w klejnocie dwa skrzydła złote z trzema pasami czarnymi, przecięte pasami czerwonymi, lewo skośnym na skrzydle prawym, prawo skośnym na lewym. PobógW polu błękitnym podkowa srebrna, z zaćwieczonym na barku krzyżem kawalerskim, złotym. W klejnocie pół charta srebrnego, wspiętego, z obrożą złotą i smyczą. Labry Błękitne, podbite srebrem. Herb pochodzi z X wieku. Średniowieczne pieczęcie z tym herbem pochodzą z 1353 - Jakub z Dębna herbu Pobóg /Źródło:Lidia Luchter-Krupińska, "Poczet pań i panów na Dębnie", Tarnów 2005 /, 1396 - Bartłomiej Biernatowicz z Chalina, 1413 - Piotr z Popowa, 1419 - Jakub Koniecpolski, wojewoda sieradzki. Najstarsza zapiska sądowa pochodzi z 1403 r. Pobogowie wystawili swoją chorągiew walczącą pod Grunwaldem w 1410 roku, o czym pisze Długosz. Aktem unii horodelskiej w 1413 r. herb Pobóg został przeniesiony na Litwę. Ród Pobogów reprezentował wojewoda sieradzki Jakub Koniecpolski, pieczęć została jednak przywieszona przez innego członek rodu - Piotra z Popowa (o ile trafnie odczytano niezbyt wyraźny napis otokowy na pieczęci). Adoptowany został bojar litewski Rało. Kolebką rodu Pobogów było województwo sieradzkie, skąd wielu z nich wymigrowało przede wszystkim na ziemie wschodnie Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego na przełomie XV / XVI wieku. Pogoń LitewskaW polu czerwonym na koniu srebrnym jeździec w takiejż zbroi, z wzniesionym w prawicy takimż mieczem, trzymający tarczę błękitną z krzyżem podwójnym, złotym. Uprząż, siodło i pasy błękitne. W klejnocie nad hełmem w koronie ogon pawi. Do herbu przynależą rodziny: Aczkiewicz, Algiminowicz, Algminowicz, Alkimowicz, Biciutek, Boremlski, Boremski, Bułhakow, Byciutek, Chowański, Dowmont, Dulski, Hurko, Izasławski, Izopolski, Klajowski, Kobryński, Konierewicz, Kopylski, Korecki, Korjatowicz, Koryatowicz, Koszerski, Koszyrski, Kowelski, Krzywicki, Krzywiecki, Krzywięcki, Lingwieniewicz, Litwinowicz, Łukomlski, Mackiewicz, Morski, Możarowski - Możajski, Mścisławski, Niedzielski, Nowosielski, Olelkowicz, Olgierd, Pluskow, Pluszkow, Pokłoński, Postawka, Postawko, Proński, Pruński, Radzikiewicz, Rybicki, Słucki, Sudwoj, Świderski, Wandza, Worotyniec, Zasławski.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 14:16
PokoraW polu błękitnym podkowa srebrna ku dołowi otwarta. W pośrodku poziomo obłożona kluczem srebrnym zębem w lewo na dół zwróconym. W zębie krzyż wycięty, który dzieli go na dwa mniejsze zęby. W klejnocie nad hełmem w koronie szlacheckiej trzy pióra strusie (białe). Labry z pokryciem błękitnym i podbiciem srebrnym. Herbem pieczętują się rodziny: Boromeusz[potrzebne źródło], Chmieliński, Cichnicki, Ciechnicki, Golimuntowicz, Gutwiński, Kęstowicz, Kiwilewski, Kossopolański, Kozopolański, Kulicki, Kuliński, Lialański, Lichtański, Lichtyński, Lulkowski, Pokora, Pokorski, Pol, Polakowski, Polański, Puntus, Puzik. PółkozicW polu czerwonym głowa ośla wprost, srebrna. Klejnot pół kozła srebrnego. Najstarsza pieczęć pochodzi z 1354 roku (Mikołaja, sędziego ziemskiego krakowskiego), zaś zapis z 1382. W 1359 w lasach Płoniny na Wołoszczyźnie, w klęsce poniesionej przeciwko armii mołdawskiej, chorągiew Półkoziców miała wpaść w ręce nieprzyjacielskie. Chorągiew z Półkozicem Jana Ligęzy brała udział w Bitwie pod Grunwaldem. W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Adoptowali: biskup lwowski Jan z Rzeszowa, wojewoda łęczycki Jan Ligęza z Bobrku, kasztelan sandomierski Micha z Bogumiłowic, kasztelan czchowski Jan z Bogumiłowic, sędzia krakowski Paweł z Bogumiłowic i chorąży krakowski Marcin z Wrocimowic. Herb przyjął bojar Wołczko Kulwa. Jednocześnie z 1433 roku pochodzi pieczęć z głową, przypominającą oślą, należąca do dzierżawcy grodzieńskiego Moniwida. Przyczyna tej sprzeczności nie jest znana. Do herbu przynależą 274 rodziny. Legenda herbowa:Rycerz polski imieniem Stawisz, w zamku pewnym Eczech nazwanym od pogan oblężony, długo się i mężnie bronił (...), nieprzyjaciel nie mogąc ani szturmem złamać oblężonych serca, ani bogatymi obietnicami zmiękczyć ostatniego się sposobu chwycił, to jest głodem w zamku zamkniętych wymorzyć, i przymusić do poddania się. Wytrzymali przez jakiś czas oblężeni niedostatek, a potem (...) Stawisz fortelu na nieprzyjaciela zażył; osła i kozę zabić kazał, i skóry wołowe tą krwią pomazawszy, z murów zamku wywiesić kazał; ba i sztukami [mięsa] do obozu pogańskiego rzucać kazał: co obaczywszy nieprzyjaciel (...) od zamku ze wstydem ustąpił. Pan tego zamku (...) cnego kawalera (...) uprzywilejował, że mu tegoż osła głowę i pół kozy (...) w herbie ułożył. PołotaW polu czerwonym, ramię srebrne, przeszyte takąż strzałą, trzymające płonącą pochodnię. W klejnocie dwie wieże srebrne z daszkami czerwonymi, płonące. Labry czerwone, podbite srebrem. Herb nadany wraz z nobilitacją Walentemu Wąsowiczowi 1 stycznia 1580 roku. Do herbu przynależą rodziny: Palej, Połotyński, Pomarzański, Pomaski, Pototyński, Szuma, Wąs, Wąsowicz. PomianW polu złotym żubrza głowa czarna mieczem pomiędzy rogami w skos przebita. W klejnocie ramię zbrojne z mieczem. Podług Piekosińskiego najstarsza pieczęć pochodzi z 1306 roku (kasztelana kruszwickiego Chebdy). Inne wczesne pieczęcie z Pomianem należały do: Mikołaja kasztelana kowalskiego (1430), Andrzeja (Andruszki) Sakowicza (zachowana na akcie rozejmu w Czartorysku z 1431), Piotra Sakowicza ziemianina litewskiego (1432), Dowgierda wojewody wileńskiego (1433), Jaranda z Brudzewa dziedzica na Dąbrówce, wojewody inowrocławskiego (1435), Jana z Grabi kasztelana spicymirskiego (1442). Szymański wymienia dodatkowo pieczęcie Mikołaja z Niewiesza (1433), Jaranda z Brudzewa (1466), Mikołaja z Brudzewa (1479) Semkowicz - pieczęć Saka (Sakowicza) z aktu unii grodzieńskiej z 15 października 1432, Andruszki Sakowicza przy akcie unii trockiej z 1434 i Bohdana Andruszkowicza Sakowicza, namiestnika bracławskiego, marszałka królewskiego z 1474. Najstarsza zachowana wzmianka w dokumentach sądowych pochodzi z 1402: "...de Poman duobus". Wszystkie zapiski XV-wieczne używają nazwy Pomian, bądź Pomianowie. Do herbu przynależy 48 rodzin.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 16:04
PorajW polu czerwonym pięciopłatkowa róża srebrna. W klejnocie samo godło. Nazwę herbu tradycja wywodzi od Poraja, syna księcia czeskiego Sławnika i brata świętego Wojciecha, protoplasty tego rodu w Polsce. Miał on przybyć wraz z orszakiem Dąbrówki i osiąść w Wielkopolsce. Według legend herbowych[3]synowie Sławnika mieli w herbie róże, każdy w innym kolorze. Duże podobieństwo wykazuje tu czeska legenda o Panach z Różą (czes. Páni z Růže), dotycząca rodu Vitkowców i pochodzących od nich pięciu rodów z różą w herbie ( panowie z Hradce, z Krumlova, z Rožmberka, z Landštejna, ze Stráže a Ústí). W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Herb przyjął bojar litewski Mikołaj Bylina, adoptował Michał z Michałowa z rodu Różyców. Do herbu przynależą 594 rodziny. Najbardziej znani herbowi to Wincenty Kadłubek- kronikarz polski i poeta Adam Mickiewicz. PoroniaW polu czerwonym - gozdawa srebrna między dwiema takimiż różami w pas. W klejnocie trzy pióra strusie. Herb znany w średniowieczu, zaginął w XVI wieku. Herbem tym pieczętowały się rodziny: Bączalski, Gurowski, Jasieński, Mucha, Mucharski, Olearski, Pampowski, Pempowski, Pępowski, Poroski, Strzyżowski, Szumski, Światłowski, Żyłaj. PóźniakW polu czerwonem – mąż przez pół żeleźcem w prawo strzałą przeszyty. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Do herbu przynależą rodziny:Apoznański, Poslewicz, Poślewicz, Poźniak, Poźniakowski, Pracki. PrawdzicW błękitnym polu mur blankowany z czerwonej cegły, spoza którego pół lwa złotego, język i oręż czerwone, w prawą stronę obróconego, z uniesionymi przed siebie łapami, dzierżącego złotą obręcz – („prawdę”). Według K. Niesieckiego lew żółty powinien być w lewą tarczy obrocony, w przednich łapach trzyma koło żelazne (albo Prawdę). W klejnocie powtórzony jest motyw takiegoż lwa z obręczą, którego połowa wyłania się spoza korony wieńczącej hełm. Herb jest przedstawiony w Roli Marszałkowskiej z 1461 i Herbarzu Geldrii z końca XIV w. Wzmiankowany w zapiskach sądowych od 1407. Spotykany w Wielkopolsce, na Mazowszu, na Litwie (od 1413); najstarsza pieczęć Stanisława z Gulczewa biskupa płockiego z 1372. Do herbu przynależą 533 rodziny. Prus I W polu czerwonym półtorakrzyża srebrnego. W klejnocie nad hełmem w koronie ramię zbrojne z mieczem, srebrne. Po męczeńskiej śmierci Św. Wojciecha w 997 r. wielu Prusów przybyło do Polski i przyjęło chrześcijaństwo. Wśród pierwszych przybyłych byli trzej książęta pruscy, którym król Bolesław Śmiały nadał dobra w pobliżu Krakowa i herb Prusy. Zmiana nazwy na Prus nastąpiła w początkach XV wieku. Pierwszy raz pojawia się w źródłach pisanych: 1389 - zawołanie i herb Turzyna; 1407 - proklamacja Wiskała. Znane są następujące pieczęcie średniowieczne: 1456 - Tomasz Strzempiński, biskup krakowski; 1459 i 1468 - Jan z Pielgrzymowic, podsędek ziemski krakowski. Do herbu przynależą 391 rodziny.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 16:28
Prus II WilczekosyW polu czerwonym dwie wilczekosy srebrne złączone w dole i związką złotą powiązane, tak, że koniec jej wisi, zachodzące ostrzami na siebie z zaćwieczonym tamże półtorakrzyżem srebrnym, którego dolne ramię w lewo, w klejnocie ramię zbrojne w łokciu zgięte z mieczem w lewo zaniesione. Pojawia się pierwszy raz w źródłach pisanych sądowych w roku 1401. Znane są następujące pieczęcie średniowieczne: 1402 - Iwan z Radomina; 1413 - Adam Będkowski, kanonik krakowski; 1422 - Mikołaj z Schillingsdorfu; 1434 - Piotr z Będkowa. Do herbu przynależy 105 rodzin. Legenda herbowa:Za panowania króla Kazimierza I Odnowiciela (1016-1058) Mnichem zwanego, przeciwko powstaniu Maslausa, podczaszego ojca jego, Mieszka II, królewskimi wojskami dowodził mąż odważny herbu Prus. Rozgromiwszy wojska nieprzyjaciela a jego samego dwukrotnie raniąć, króla Kazimierza o rękę córki Maslausa, jedynaczki, poprosił. Król do prośby się przychylił i dodatkowo tak zasłużonemu mężowi, dóbr innych nadał by ten w tamtych stronach granic od nieprzyjaciół bronił. Mąż ten zacny, jako, że Maslaus dwie kosy w herbie trzymał, na pamiątkę swoje ojczyste półtorakrzyża przydał. Prus III NagodyTarcza w słup dzielona, w polu prawym czerwonym - wilczakosa srebrna ostrzem w dół ku środkowi obrócona, w polu lewym błękitnym - pół podkowy srebrnej z zaćwieczonym na nich półtorakrzyżem złotym, którego ramię dolne w prawo, w klejnocie noga zbrojna z ostrogą, w kolanie zgięta, stopą w lewo. Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych pojawia się w 1415 - proklamacja Napora. Znana jest tylko jedna średniowieczna pieczęć z 1461 - Ścibora z Gościańczyc. Do herbu przynależy 125 rodzin. Legenda herbowa:Syn księcia pruskiego (który na wiarę chrześcijańską przeszedł, a zaślubiwszy jedynaczkę, córkę Maslausa, herbowi swemu Prus, dwie wilczekosy przydał), gdy sobie zaślubił wielkiej fortuny dziedziczkę herbu Pobóg (Kasper Niesiecki wiąże herb Pobóg bezpośrednio z herbem Zagłoba oraz pośrednio z Jastrzębcem), herbowi swemu Prus II, jako i ojciec uczynił, połowę podkowy przydał. Potem, gdy potomek jego Sobor, mężnie na wojnie poczynając nogę utracił, król Bolesław złotą mu w nagrodę przysłał a na hełmie, już nie rękę ale nogę zbrojną, na pamiątkę dzielności jego, nosić pozwolił. Herb ten inaczej nazywa się Nagody, to znaczy, że dla gód czyli wesela, odmiana tego herbu powstała. PrzegoniaW polu czerwonym między dwoma półksiężycami złotymi, barkami ku sobie w słup taki sam miecz na opak w słup, w klejnocie pół smoka ziejącego ogniem, na którym prostopadle do paszczy taki sam miecz i półksiężyce jak na tarczy. Znany jest zapis z 1398 i jedna pieczęć średniowieczna z 1421 i 1424 Piotra Wolframa, kanonika krakowskiego. Do herbu należą rodziny: Bartkowski, Bątkowski, Blizicki, Bortkiewicz, Bratkowski, Domaracki, Dulski, Dyako, Dzwonkowski, Epimach, Głodowski, Gołuski, Hryncewicz, Hryniewicki, Hryniewiecki, Hrynkiewicz, Huba, Hube, Irzykowski[potrzebne źródło], Iżykowski[potrzebne źródło], Jerzykowski, Kowalikowski, Kowalkowski, Kryński, Kryski, Ktahelski, Lisowski, Lissowski, Nićwieciński, Niewieściński, Nikonowicz, Odloczyński, Piechowicz, Plewaka, Plewako, Przegaliński, Przepałkowski, Przezdomski, Sieracki, Strzegocki, Wietrzyński, Wolfram, Zakobielski, Zołczycki, Zwiartowski, Zwonkowski, Żołczycki, Żółcic. PrzerowaW polu czerwonem proporzec złoty ukośny w prawo, z chorągwią na drzewcu. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb znany od XII wieku. Herbem pieczętują się rodziny: Arnaucki, Baryłowicz, Belski, Beski, Białek, Bielski, Burnatowicz, Cetner, Dąbrowski, Dragan, Drogoń, Drogoński, Drwalewski, Drwalski, Gaźlinski, Głoskowski, Goliański, Gośliński, Grodkowski, Grotowski, Gruntowski, Hussakowski, Jarochowski, Krobowski, Łepkowski, Mianowski, Palczowski, Pielski, Podleśny, Podliszewski, Przerowski, Rosochowski, Rossochowski, Sępochowski, Skurowski, Słonawski, Uleniecki, Uliniecki, Zawisza.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 17:15
PrzestrzałNa czerwonym polu miecz końcem prosto do góry, przez środek strzałą w prawo-ukośnie przeszyty. Nad hełmem w koronie – trzy pióra strusie. Labry czerwone podbite srebrem. Herb ma pochodzenie węgierskie. Herb nadany Damianowi Stebnickiemu 15 lutego 1569. Do herbu przynależą rodziny: Bemezański, Berezański, Berezowski, Bereżański, Berżański, Czołowski, Łysienko, Miniałgo, Przestrzelski, Przewłocki, Przybysławski, Puzyrewski, Semkowicz, Smereczański, Stebnicki, Stelnicki, Stobnicki, Suszczewicz, Ścielnicki, Terlecki, Unichowski, Uniechowski, Ustrzyc, Ustrzycki, Wojciechowicz, Żołnierowicz. PrzyjacielW polu błękitnym, serce czerwone, przebite strzałą srebrną grotem w prawo, wewnątrz misy złotej. W klejnocie pięć piór strusia. Herb nadany przez księcia Henryka Sandomierskiego potomkom rycerza Mirosława w czasie wojny z pogańskimi Prusami. Do herbu przynależą rodziny: Bohusław, Downarowicz, Dramiński, Dranicki, Dulewski, Grabowski, Hryniewicz, Janowicz, Jurowski, Klimkiewicz, Ladziński, Ładziński, Lipiński, Maciejewicz, Mackiewicz, Mickiewicz, Migiewicz, Minasiewicz, Mingajłowicz, Mirosławski, Muraszko, Muśnicki, Dowbor – Muśnicki, Nagrodzki, Nowaczyński, Nowakowicz, Pawłowicz, Połtorzycki, Romanowski, Skirmunt – Strawiżski, Szumowiecki, Tomkowicz, Wojciechowicz, Wolański, Żabiński. PuchałaW polu błękitnym, na srebrnej podkowie półtrzeciakrzyża takiegoż. Klejnot: trzy pióra strusie srebrne. Najwcześniejsze wzmianki pochodzi z XIV wiek. Herbem pieczętują się rodziny: Berentowie, Chaszkowscy, Chybińscy, Cywińscy (Ciwińscy), Kotomirscy (Kotomierscy), Kotowscy, Lipiańscy, Lutostańscy, Mystkowscy, Polescy, Puchałowie, Rogaszewscy, Skierscy, Świniarscy, Tyscy. RadwanW polu czerwonym chorągiew złota kościelna, o trzech polach, z frędzlami u dołu z zaćwieczonym na wierzchu takimż krzyżem kawalerskim. W klejnocie trzy pióra strusie. Do herbu przynależy 291 rodzin. RejtanW polu czerwonym - na siwym koniu jeździec zbrojny z kopią naprzód wymierzoną. Nad hełmem w koronie - pół rycerza zbrojnego z kopią na dół żeleźcem w prawej, z lewą na biodrze opartą. Labry czerwone podbite srebrem. Herbem pieczętują się dwie rodziny: Reytan (Rejtan), Reyten, Rój, (Roj). RamułtW polu czerwonym pięć róż srebrnych (2, 1, 2). W klejnocie ogon pawi. Labry czerwone, podbite srebrem. Herb po raz pierwszy pojawił się w XVI wieku. Pierwsza przedstawienie herbu pochodzi z Panoszy Bartosza Paprockiego (1575), kolejne pochodziły z Gniazda cnoty (1578) i Herbów rycerstwa polskiego (1584) tego samego autora oraz Kroniki polskiej Marcina Bielskiego (1585). Do herbu przynależą: Bąbek, Bombek, Czelatycki, Czermieński, Czermiński, Kosienie, Krzecieski, Krzęciewski, Łagiewnicki, Łążyński, Łosiński, Łośmiński, Mlekicki, Penski, Pęski, Pierściński, Pierzciński, Pierzyński, Ramułt (Ramult, Ramuld), Wiśniewski, Wytręba, Zabłocki. RawiczW polu złotym na niedźwiedziu kroczącym, czarnym, panna w czerwonej sukni, rozczesana w koronie złotej. Klejnot: Między dwoma rogami jelenimi pół niedźwiedzia czarnego, wspiętego, z różą czerwoną w prawej łapie. Jeden z najstarszych herbów polskich, przysługujący od XIV w. potomkom Wrszowców, możnowładców czeskich osiadłych od XII w. w Polsce, m.in. w ziemi rawskiej. W 1359 w lasach Płoniny na Wołoszczyźnie, w klęsce poniesionej przeciwko armii mołdawskiej, chorągiew Rawitów miała wpaść w ręce nieprzyjacielskie. W 1413 w wyniku unii horodelskiej herb został przeniesiony na Litwę. Legenda herbowa:Legenda herbowa głosi, że po śmierci króla Anglii Kanuta Wielkiego (syna Swenona I i Sygrydy - córki Mieszka I) państwo dostało się synowi zmarłego monarchy - Swenonowi. Obarczono go również obowiązkiem uposażenia swojej siostry - Klotyldy gdy ta zdecyduje się na zamążpójście. Gdy jednak do Londynu zaczęli zjeżdżać swaci dopytujący o rękę królewny, źli doradcy namówili młodego króla do wydania siostry na pożarcie czarnemu niedźwiedziowi, żyjącemu w jaskini i zagarnięcia posagu dla siebie. Modlitwy dziewicy spowodowały jednak, iż groźny zwierz dał się okiełznać pasem królewny. Niedoszła ofiara wróciła tryumfalnie do zamku, jadąc na grzbiecie niedźwiedzia, używając pasa jako cugli. Przerażony oczywistym cudem brat prosił siostrę o przebaczenie i zwrócił jej zagrabione skarby. Królewna po jakimś czasie wyszła za mąż za księcia Lotaryngii. Szczęśliwe małżeństwo Bóg obdarzył siedmioma synami, z których kilku zamieszkało w innych krajach, gdzie znaleźli dla siebie żony. Dwóch synów Klotyldy osiadło w Polsce, pod Rawą. Na wieczną pamiątkę cudownego wybawienia matki umieścili w swoim herbie rodowym dziewicę z koroną na głowie, siedzącą na czarnym niedźwiedziu. Nazwa herbu wzięła się od ich nowej siedziby.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 18:31
RochW polu czerwonym lilia na trzech gradusach srebrne, w klejnocie takaż sama lilia. Najwcześniejsze wzmianki pochodzi z roku 1238 i dotyczy komes Rościsław Pierzchały pieczętującego się herbem Roch. Do herbu przynależą rodziny: Broliński, Karsza, Kościuszko, Łukomski, Niereski, Obuch, Oczko, Omeliański, Piekucki, Pielaszkowski, Pietrzejowski, Pilaszkowski, Plewiński, Plewka, Pogroszewski, Przezdziecki, Przeździecki Pierzchała, Rossudowski, Rosudowski, Rzeźnicki, Siechnowicki, Suzin, Umiastowski, Walużyniec, Woszczatyński. RogalaW słup, w polu czerwonym róg turzy srebrny, w polu srebrnym róg jeleni czerwony. Klejnot oba godła. Podług legendy herb powstał w XII wieku. Przynależy do niego 399 rodzin. RolaW polu czerwonym róża srebrna, od której odchodzą takież trzy kroje w rosochę. Klejnot pięć piór strusich. Wzmiankowany w dokumentach unii horodelskiej w roku 1413 gdzie został przeniesiony na Litwę. Do herbu przynależą 372 rodziny. RudnicaNa tarczy dwupolowej dzielonej w słup, gdzie – pole prawe błękitne, a pole lewe srebrne, podkowa srebrna, po środku, barkiem ku górze na obu polach tarczy położona, wewnątrz niej, strzała srebrna, grotem ku górze, ku barkowi podkowy – w słup umieszczona. W klejnocie, trzy pióra strusie sponad korony szlacheckiej wieńczącej hełm. Labry zdobiące herb – błękitne, podbite srebrem. Do herbu przynależą rodziny: hrzczonowicz, Chrzenowicz, Downarowicz, Eliaszewicz, Eljasewicz, Jodkiewicz, Jodkowicz, Kasperski, Kniaźnin, Kostecki, Kszanowicz, Leparski, Majewski, Mejer, Merchelewicz, Meyer, Mierchelewicz, Narutowicz, Nowogoński, Nowohoński, Obrocki, Obrócki, Pierzchalski, Przybytek, Przybytko, Pukiński, Radecki, Rajuniec, Rasławowicz, Rodkiewicz, Rodowicz, Rodziewicz, Rudnicki, Sabiłło, Sarnowski, Sipajło, Starzyński, Stulgiński, Szymkiewicz, Warkalewicz, Wiełowicz, Wieszejko, Zdanowicz, Zielanowicz. SamsonW polu błękitnym biblijny Samson barwy naturalnej, rozdzierający rękoma paszczę lwa stojącego, złotego. W klejnocie trzy pióra strusie, złote między błękitnymi. Herbem Samson posługiwał się Gniewomir z rycerskiego rodu Samsonów-Watów, który w latach 1248-1251 wzmiankowany jest jako pierwszy znany z imienia kasztelan rogoziński[potrzebne źródło]. Najstarszy zapis pochodzi z 1401 roku. Herbem pieczętowały się rodziny: Barczewski, Barszczewski, Bartoszewicz, Belęcki, Bielicki, Blęcki, Blędzki, Błęcki, Błędzki, Bobowicki, Bodzanowski, Bolęcki, Borkowski, Bulewski, Bulowski, Bylewski, Bylęcki, Chalecki, Chobieński, Chwalkowski, Ciesielski, Dawlaszewicz, Dawleszewicz, Debrzeński, Drachowski, Dzierzyński, Dzierżyński, Eksner, Exner, Gaszyński, Głupoński, Gorzycki, Gościchowski, Grodzicki, Gromadzki, Groszkiewicz, Hejmowski, Heymowski, Jabłoński, Janulewicz, Jaromierski, Jaromirski, Karczewski, Kąkolewski, Knap, Kobacki, Kokalewski, Konopka, Kormanicki, Kormaniecki, Kosicki, Kosiński, Koszycki, Kraśnicki, Kubacki, Kulski, Kurczewski, Kuroczyc, Kuroczycki, Leński, Liński, Lutomski, Łajewski, Łojecki, Łojewski, Łubkowski, Łuczyński, Łupkowski, Makarewicz, Marzyński, Masilewicz, Maskowski, Masłowski, Masondowicz, Młyński, Mosondowicz, Moyrzym, Niemczycki, Niemierzycki, Olewiński, Otuski, Pakosławski, Piotrkowski, Płuksnia, Płuksnio, Proski, Rokalewski, Rosicki, Rosiński, Rożnowski, Rychłowski, Rychwalski, Rzeszotarzewski, Samsonowicz, Samsonowski, Samusewicz, Skrzydlewski, Skrzydłowski, Sprowski, Stawski, Toczełowski, Toczyłowski, Uchorowski, Wata, Watta, Wołotowski, Wygrożewski, Zakrzewski, Zawadzki.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
przez Henryk Horoch » 15 kwi 2011, 19:19
SasW polu błękitnym półksiężyc złoty, zwrócony barkiem ku dołowi, nad nim – pomiędzy dwiema gwiazdami złotymi – strzała srebrna grotem ku górze skierowana. W klejnocie siedem piór pawich przebitych strzałą srebrną w lewo. Herb jest związany z rodami wołoskimi (przede wszystkim z rodem Dragów-Sasów) – wśród kilkuset rodzin pieczętujących się tym herbem najwięcej było przesiedleńców z Mołdawii i Wołoszy, osadzonych jeszcze w XIII a może nawet w XII w na Rusi Halickiej. Pierwsze dane o herbie Sas jako herbie polskim pochodzą z 1253 roku. W 1262 odnotowani zostali Drohomireccy herbu Sas, pochodzący z Rusi. Większość rodzin to przeważnie wschodniogalicyjska szlachta zaściankowa, choć nie brakowało także znamienitszych rodów z innych rejonów Polski. Do herbu przynależy 270 rodzin. SiekierzW polu czerwonem strzała z jelcami i krzyżem na środku jej, z końcem rozdartym na dwie części, z których jeden w jedną stronę wyciągniony, i na końcu w górę trochę załamany, drugi w drugą stronę takiż, na hełmie trzy pióra strusie. Herb ten nadany rycerzowi imieniem Siekierz, za jego znaczną dzielność, którą w dobyciu nieprzystępnej fortecy pokazał, i niespodzianą sprawił wiktoryą. Pod tym klejnotem od wielkich książąt Litewskich nadanym, kładzie Okolski Siekierzów Zienkowiczów w województwie Mińskiem. Zienko Siekierz miał syna Wasila. Tegoż klejnotu w ks. Lit. zaźywają, lubo trochę odmiennego, Kimbarowie, Wołkowie i Zienkiewiczowie Cichyńscy. Do herbu przynależą rodziny: Bienicki (odm.), Burzecki (odm.), Chwetkowicz, Chwietkowicz, Cichiński (odm.), Cichyński (odm.), Fenikowski, Kimbar (odm.), Kombar, Leszczełowski, Leszczeński, Norucki, Perehorski, Peretruski, Siekierz, Siła, Szykier, Wołk (odm.), Zienkiewicz, Zienkiewicz - Cichyński (odm.), Zienkowicz. ŚlepowronW polu błękitnym podkowa srebrna z zaćwieczonym krzyżem kawalerskim złotym, na którym kruk czarny z pierścieniem złotym w dziobie. Klejnot: taki sam kruk z pierścieniem. Najwcześniejsze wzmianki pochodzą z lat 1224, 1238, herb powstał za panowania Konrada I Mazowieckiego. W zapiskach sądowych średniowiecznych herb ten najwcześniej pojawia się w roku 1399 pod zawołaniem Bujny albo Ślepowron. Herbem tym pieczętują się 933 rodziny. SokolaW tarczy barwy zielonej przedstawiony jest zwierz kroczący, u którego przednia część ciała, do dzika należąca, w barwie srebrnej jest przedstawiona, zaś zadnia połowa niedźwiedzia jest, barwą czarną oddana. Klejnotem jest czarny niedźwiedź wspięty, labry z wierchu zielone, od spodu srebrne. Do herbu należą rodziny: Bakłaniec, Bystrzonowski, Drozdeński, Dziadulewicz, Dziedulewicz, Galczewski, Gałczyński, Gorecki, Górecki, Hulewicz, Kołaczkowski, Manicki, Maniecki, Maniewski, Niedźwiecki, Niedźwiedzki, Pigłowski, Sokolikow, Sokoł, Sokołowski, Ul, Ulewicz, Zrzelski. SzreniawaW polu czerwonym krzywaśń srebrna, z takimż zaćwieczonym krzyżem kawalerskim. W klejnocie lwia głowa na wprost, między dwoma rogami myśliwskimi z dzwonkami sokolimi złotymi. Najwcześniejszy wizerunek herbu pochodzi z pieczęci Jana Kmity z Wiśnicza, starosty ruskiego, z 1371 roku. Jego herbem pieczętować się zaczęli rycerze z jego drużyny. Takim przykładem jest pieczęć z 1396 roku z herbem Szreniawa Klemensa Kurowskiego, kasztelana żarnowskiego. W wyniku unii horodelskiej w 1413 roku herb został przeniesiony na Litwę. Do herbu przynależy 180 rodzin.
(-) gen. płk. Henryk książę Horoch
-
-
- Zmarły
-
- Posty: 2325
- Dołączył(a): 02 gru 2010, 17:03
- Medale: 11
-
-
-
-
kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowska
Powrót do Katedra Historii
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość
|
|