Via Crucis

[Taddeo von Hippogriff-Piccolomini]

Via Crucis
Anno Domini V mensis Martii MMXXI

W marcowy piątek przed południem odgłos dzwonów obwieszczał rozpoczęcie Celebracji Drogi Krzyżowej na pamiątkę śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ksiądz Arcybiskup przy ołtarzu trzymając Najświętszy Sakrament zaintonował pieśń:

Statio Prima
Christus condemnatur ad mortem.

Adoramus Te Christe et benedicimus Tibi.
Quia per sanctam Crucem tuam redemisti mundum.

Miserere nostri, Domine. - Miserere nostri.
Fidelium animae, per misericordiam Dei, requiescant in pace. - Amen.

Statio Secunda
Iesus suscipit crucem

Cuius ánimam geméntem, contristátam et doléntem pertransívit gládius.

Statio Teritia
Iesus prima vice sub cruce labitur

O quam tristis et afflícta fuit illa benedícta, mater Unigéniti!

Statio Quarta
Iesus obviat matri.

Qua marébat et dolébat, pia Mater, dum vidébat Nati poenas íncliti.

Statio Quinta
Simon Cyrenaeus angariatur.

Quis est homo qui non fleret, Matrem Christi si vidéret tanto supplício?

Statio Sexta
Veronica Christo sudarium porrigit.

Quis non posset contristári, piam Matrem contemplári doléntem cum Fílio?

Statio Septima
Iesus ad portam urbis Ierusalem cadit secundo.

Pro peccátis suae gentis vidit Iesum in torméntis, et flagéllis súbditum.

Statio Octava
Turba mulierum plangunt super Iesum.

Vidit suum dulcem Natum moriéndo desolátum, dum emísit spíritum.

Statio Nona
Iesus tertio cadit ad ascensum Calvariae.

Eia, Mater, fons amóris me sentíre vim dolóris fac, ut tecum lúgeam.

Statio Decima
Iesus exuitur vestibus.

Fac ut árdeat cor meum in amándo Christum Deum, ut sibi compláceam.

Statio Undecima
Iesus cruci affigitur.

Sancta Mater, istud agas, Crucifíxi fige plagas cordi meo válide.

Statio Duo Decima
Iesus in cruce moritur.

Tui Nati vulneráti, tam dignáti pro me pati, poenas mecum divide.

Statio Tertia Decima
Corpus Christi de cruce deponitur.

Fac me tecum pie flere, Crucifíxo condolére, donec ego víxero.

Statio Quarta Decima
Corpus Christi in sepulcro ponitur.

Iuxta crucem tecum stare, ac me tibi sociáre in planctu desídero.
Quando corpus moriétur, fac ut ánima donétur Paradísi glória. Amen.

*****

Adoramus Te Christe et benedicimus Tibi.
Quia per sanctam Crucem tuam redemisti mundum.
Ora pro nobis, Virgo dolorosissima.
Ut digni efficiamur promissionibus Christi.

Oremus pro Pontifice nostro Petrus Primo
Dominus conservet eum et vivificet eum, et beatum faciat eum in terra, et non tradat eum in animam inimicorum ejus.
Oremus pro fidelibus defunctis.
Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis.

Oremus. - Respice, quaesumus, Domine, super hanc familiam tuam in Poloniae et Lithuaniae, pro qua Dominus noster Iesus Christus non dubitavit manibus tradi nocentium et crucis subire tormentum.

[Anna Ostrogska]

Dziękujemy za celebrację. Ciekawy pomysł z łaciną.

[Enrique Sánchez Oviedo]

Podłączam się do słów. Gratuluję. I życzę miłej posługi.

[Taddeo von Hippogriff-Piccolomini]

Deo gratias, ad maiorem Dei gloriam!

[Katarzyna Radziwiłłówna]

Również przyłączam się do gratulacji.

[Taddeo von Hippogriff-Piccolomini]

Droga Krzyżowa
Anno Domini XII mensis Martii MMXXI

Odziany w kapę ksiądz arcybiskup symbolizował Chrystusa Zmartwychwstałego. Lud w spokoju danym od Zbawiciela śpiewał pieśń w języku ojczystym:

[youtube]https://youtu.be/qFEWWJ2wsvU[/youtube]


Stacja Pierwsza - Sąd

Tłumy, które jeszcze niedawno wołały Hosanna!, teraz krzyczą: Ukrzyżuj! Wszystko zmieniło się w ich sercach. Jezus milczy. A my? Kiedy ludzie będą nas wychwalać i kiedy ci sami ludzie będą z nas szydzić, zachowajmy milczenie serca, mocą milczenia Pana. Gdy On będzie naszym wszystkim, będziemy mocni.

Stacja Druga - Krzyż

Syn Boży bierze na swoje ramiona krzyż wtłoczony przez ludzi, a mówi, że ten „kielich” otrzymuje od Ojca. Nie zrozumiem i nie nauczę się Chrystusa, jeżeli codziennie nie wezmę krzyża. Trzeba powiedzieć sobie: „Ten krzyż, który dzisiaj mnie spotyka, który ludzie wtłaczają na moje barki, to jest krzyż dany mi przez Pana, a więc dobrze do mnie dopasowany”. I trzeba ukochać ten „mój” codzienny krzyż.

Stacja Trzecia - Pierwszy Upadek

Oto pierwszy upadek. Tradycja podaje, że Pan powstał z tego upadku i szedł drogą krzyżową dalej. Muszę być przygotowany na to, że choć chcę dobra, narzuca mi się zło, i… upadam. Co wtedy robić? Nie leżeć, lecz wstawać – podrywać się i zaczynać od nowa. A to możliwe jest tylko w jedności z Panem dźwigającym krzyż.

Stacja Czwarta - Spotkanie z Matką

Jezus i Maryja. Matka i Syn. Spotkanie. Milczenie. Obecność. Ofiarowanie się: „Matko, weź! Synu, weź!”. Patrzmy i uczmy się: im bliżej Boga, tym niekoniecznie łatwiej. Może być przeciwnie – więcej bólu i cierpienia, więcej doświadczeń. A na pewno zawsze jest więcej miłości. Umiejmy to co trudne sublimować, ukierunkowywać wyżej: na Pana ukrzyżowanego i Matkę Bolesną.

Stacja Piąta – Cyrenejczyk

Tradycja mówi, że w trakcie niesienia krzyża przymuszony Cyrenejczyk został świętym – przymus stał się wyborem. Nawet kiedy najpierw niechętnie coś podejmujemy, wchodzimy na drogę, która na końcu może okazać się wspaniałą wygraną. Kiedy przyłożymy rękę do krzyża bliźniego, ten krzyż przemieni nas w świętych, bo kiedy się go niesie, poznaje się Pana.

Stacja Szósta - Weronika

Tradycja mówi o odbiciu twarzy Zbawiciela na chuście Weroniki. Każdy odruch serca wobec cierpiącego człowieka jest uczynkiem wobec samego Zbawiciela i pozostawia w darze odbicie Oblicza Boga w tym sercu. Czyniący dobro człowiek innym ukazuje Boga, jest niczym Jego obraz, niczym chusta Weroniki. Dlatego chętnie ocierajmy pot i łzy, i krew naszych bliźnich.

Stacja Siódma - Drugi Upadek

Przy tej stacji lepiej rozumiemy prawo życia duchowego, że człowiek, będąc słabym, upada nie tylko raz. Powinniśmy zatem uzbroić się w cierpliwość i wielkoduszność i nie mówić, a nawet nie myśleć w ten sposób: „Przecież już raz powiedziałem, przecież już raz przebaczyłem”. Nie szkodzi. Po raz drugi można upaść i po raz drugi można powstać. I trzeba pomóc bliźniemu przy drugim powstaniu, nie upokarzając i niczego nie wypominając.

Stacja Ósma - Płacz niewiast jerozolimiskich

Łatwo jest pocieszać innych, kiedy nam samym jest dobrze. Ale kiedy cierpimy, może pojawić się pokusa zamknięcia się w sobie, bo ból zamyka serce. Nie wolno dać się zasklepić bólowi! Właśnie wtedy trzeba rozerwać kajdany egoizmu, zapomnieć o sobie, o swoim cierpieniu, rozewrzeć szeroko wrota serca i iść ku innym, żeby pomagać.

Stacja Dziewiąta - Trzeci Upadek

Nigdy nie wolno zwątpić w człowieka. Z każdego upadku możliwe jest podniesienie się ku nowemu, lepszemu życiu. Nigdy nie wolno się zniechęcać ani innymi, ani sobą. Jedyna przegrana w życiu wewnętrznym to zniechęcenie! Póki żyjemy, wszystko jest do naprawienia. Dlatego wciąż zaczynajmy od nowa w imię Pana, który się męczy na drodze krzyżowej własnej i na drodze krzyżowej ludzkości.

Stacja Dziesiąta - Obnażenie Chrystusa

Jakież wielkie ubóstwo Syna Bożego! Ta stacja jest symbolem odarcia ze wszystkiego. Symbolem tego, że pozostaje tylko krzyż i… Pan. Tego nam nikt nie zabierze: Pana i krzyża. I to wystarcza. A my się tak boimy, by nas czegoś nie pozbawiono. Chrystus pokazuje nam, że bogactwo jest w ubóstwie, jest w tym, żeby dawać. Dawać, nie lękając się!

Stacja Jedenasta - Przybicie do drzewa Krzyża

W samo południe, tak świadomie, tak „na zimno” przybijają Człowieka do krzyża. Pomyślmy, ile to razy ludzie siebie nawzajem przybijają do krzyża. To nie muszą być gwoździe, to mogą być słowa, postawy, znaczące milczenie. Warto przy tej stacji szczerze prosić: „Panie, naucz mnie miłować każdego człowieka, zwłaszcza tego najtrudniejszego, nie przybijać Ciebie w nim”.

Stacja Dwunasta - Śmierć

Stwórca umiera, śmierć zostaje pokonana! Życie wschodzi w umieraniu. Patrzmy, jak wygląda szczyt. Wszyscy tam narodziliśmy się – w przebitym Sercu Jezusa, w tym Sercu, które zmieściło w sobie wszystkie bóle i niesprawiedliwości świata, bo ukochało do końca i objawiło się nam po to, żebyśmy się nauczyli miłować. Tylko Jezus Chrystus objawia miłość, daje ją nam i zarazem jej uczy. Nauczyć się miłować może tylko ten, kto zawierzył temu Mistrzowi.

Stacja Trzynasta - Zdjęcie z Krzyża

Matka trzymająca na rękach martwe ciało swojego Syna, chociaż dotyka klęski, wierzy, że ostatecznie to jest zwycięstwo. W tym poranionym ciele Syna wzrokiem wiary widzi Nowy Raj. Kontemplujmy moc wiary Serca Maryi. Nie bójmy się, kiedy widzimy jakby klęskę Bożych obietnic i ruinę naszych nadziei. Jeśli wytrwamy, na pewno czeka nas zwycięstwo! Niech Matka Bolesna wyprosi nam siłę na takie chwile próby.

Stacja Czternasta - Grób

Chrystusowy pusty grób to jakby wrota otwarte w wieczność, w nowy wymiar życia, ku któremu pielgrzymujemy. Dlatego nie trzeba bać się porażek, klęsk, nawet definitywnych jak grób. Nie trzeba bać się złożonych do grobu naszych ludzkich nadziei. Powiedziano, że istnieje taka ziemia, w której każdy kwiat i każde ziarno wzejdzie i zakwitnie. Jest nią właśnie grób Jezusowy.

Chcemy tak, jak Ty, Panie Jezu, przejść drogą krzyża, bo wierzymy i wiemy, że z Tobą jest to zawsze droga ku zmartwychwstaniu. Dziękujemy za dar Odkupienia, za Twoją niepojętą miłość, a także za dar tej drogi krzyżowej i wszystkich łask, jakich nam przez nią zechcesz udzielić. Amen.
Módlmy się. Wszechmogący wieczny Boże, niech spokój którym nasz napełniasz uzdalnia nas do odważniejszego niesienia prawdy o męce i zmartwychwstaniu Twojego Syna. Amen.