Majątek San Alberto

[Wilhelm Orański]

M A J Ą T E K

S A N
A L B E R T O


Port morski w San Alberto

Posiadłość San Alberto jest własnością Wilhelma Orańskiego od 2020 roku. Jest co jakiś czas sukcesywnie rozbudowywana i unowocześniana, jednocześnie zachowując panującą na tych ziemiach tradycję i kulturę.

W skład majątku wchodzą: miasto San Alberto, wioska Tuacas oraz wioska Monte Kerkadoru.

Pałacyk miejski

Najważniejszą budowlą miasta San Alberto jest pałacyk miejski, urządzony w stylu nowokurlandzkim. Ulokowany jest tuż nad rzeką, która przepływa przez miasto, a wykonany został z trawertynu. Obok bramy prowadzącej do pałacyku ustawiono strażnice, na których porządku pilnuje dwoje żołnierzy. Posiadłość ta wykorzystywana jest przede wszystkim do wypoczynku przez Wilhelma Orańskiego oraz prac administracyjnych i zarządczych, które dotyczą jego majątku. Z tyłu rozciągają się ogrody, starannie przyozdobione tutejszą roślinnością.

Ogrody przy pałacyku

W San Alberto ponadto stacjonują w stanicach wojska prywatne Orańskiego, liczne i bogato zdobione kamienice, sukiennice, na których kwitnie handel, a także manufaktury i warsztaty rzemieślnicze. Do portów morskich dobijają niejednokrotnie statki kupieckie z terenów Korony.

Avenida Las Palmeras

Avenida Las Palmeras to główna aleja w San Alberto, prowadząca dokładnie pod pałacyk miejski. Po obu stronach piętrzą się ku niebu wysokie palmy. W połowie alei znajduje się fontanna, przedstawiająca Beatrycze Orańską, żonę Wilhelma Orańskiego. Wokół niej posadzono ukochane przez Beatrycze kwiaty, bomaree.

* * *

Wioska Tuacas to malowniczo położona miejscowość, którą porastają rozległe lasy. W karczmach kwitnie życie kulturalne, wystawiane są różne spektakle, a miejscowa ludność, za namową Wilhelma Orańskiego, utworzyła teatralną trupę objazdową. Pozostali mieszkańcy również nie próżnują i pracują w tartakach, kamieniołomach i kuźniach.

* * *

Wioska Monte Kerkadoru leży u podnóża góry Kerkadoru. Jest to osada nastawiona typowo na przynoszenie zysków tutejszej ludności. Mieszkańcy pracują w kamieniołomach i tartakach.

[Aleksandra Dostojewska]

Wasza Królewska Mość,

Jestem niezmiernie zaszczycona, że mogę gościć w tym wspaniałym Majątku, który powstał z trudów Domu Orańskiego, a teraz kwitnie w blasku nieśmiertelnej chwały i potęgi Króla Najjaśniejszej Rzeczpospolitej.

Ja i mój Naród, wciąż baczymy na olbrzymi wkład i wysiłek Waszej Wysokości, wówczas Przewielebnego i Najczcigodniejszego Wilhelma Orańskiego, wniesiony w pokojowe zakończenie kryzysu politycznego w Roku Pańskim 2017, zapoczątkowanego zbrodniczym atakiem wiadomego uzurpatora. Wówczas Wasza Królewska Mość była jedynym oparciem i opoką dla Domu Dostojewskich, stąd należą się dozgonne wyrazy dziękczynienia i pamięci o tych chwalebnych zasługach. Zaiste, o dobroci Serca Waszej Miłości, świadczy i stosunek do rdzennej ludności San Alberto, szacunek do jej tradycji i kultury, przy jednoczesnym polepszaniu bytu poddanych tej ziemi.

[Wilhelm Orański]

Najdostojniejsza Aleksandro,
rad jestem z Waszej wizyty w San Alberto. Żywię nadzieję, iż w otoczeniu palm i egzotycznych temperatur, znajdzie Wasza Carska Mość choć chwilę na odpoczynek od trudów codziennego dnia. Dziękuję z serca za słowa uznania, choć z pewnością moje zasługi nie były aż tak duże. Dom Dostojewskich zawsze darzyłem dużym szacunkiem i, pomimo upływu lat, nic w tej kwestii się nie zmieniło. Czujcie się więc w naszych posiadłościach, jak u siebie w domu.

W tym momencie kelner przyniósł na srebrnej tacy, zdobionej w orańskie lwy, dwa napoje w skorupie kokosa, w których znajdowały się koktajle o smaku mango. W drobnych, lecz równie zdobnych miseczkach, zaserwowano po jednym malasadas.

[Aleksandra Dostojewska]

Prawdziwy cymes tej ziemi!

Jednakże, nie ma nic słodszego nad słowa Waszej Królewskiej Wysokości, które na tej rajskiej ziemi sprawiają mi jeszcze większą radość. Nie próżno zwą Was wielkim królem i pomazańcem bożym, a sława Waszej Miłości sięga daleko poza granice Rzeczpospolitej.

Po chwili:

Czy to nie mango było powodem grzechu matki Ewy?

[Wilhelm Orański]

Różne są przesłanki, Dostojna Aleksandro. Jedno jest pewne i niezmienne od tysięcy lat, iż owoc ten smakuje nieziemsko, a w upalne dni, których w Nowej Kurlandii doświadczyć można cały rok, jest rzeczywistym ukojeniem.