Zamek od strony północnej
Zamek krzyżacki w Dyneburgu (Dünaburg) był najdalej wysuniętą na południowy – wschód komturią w Inflantach. Pełnił on rolę najważniejszego ośrodka politycznego, wojskowego i handlowego zakonnej Łatgalii, gdzie władzy krzyżackiej zagrażały zarówno najazdy litewskie od południa, jak i ruskie od wschodu. Warownię wzniesiono około 1275 roku, prawdopodobnie z inicjatywy mistrza krajowego Inflant, Ernsta von Ratzeburg. Miała ona dogodne warunki rozwoju, gdyż znajdowała się na skrzyżowaniu dwóch wielkich szlaków handlowych łączących Litwę z Rusią oraz poprzez rzekę Dźwinę, Rygę ze Smoleńskiem, Witebskiem i Połockiem.
Pierwszy test obwarowań zamku nadszedł już w 1277 roku, kiedy to Dünaburg obległ książę litewski Trojden. Ponad trzytygodniowe oblężenie okazało się nieskuteczne i wojska wycofały się na Litwę. Dopiero na początku XIV wieku książę litewski Witenes zdobył zamek i częściowo zniszczył jego umocnienia. W następnych latach kolejni mistrzowie inflanccy, zwłaszcza Gerhard von Jork i Goswin von Herreke, odbudowali i zmodernizowali warownię. Jeszcze w 1396 roku została ona częściowo spalona, a po odbudowie dwukrotnie zdobyta i zniszczona: w 1403 i 1418 roku. Po kolejnej odbudowie zamek pozostał niezdobyty przez 60 lat, do momentu inwazji wojsk Iwana Groźnego w czasie wojny inflanckiej. Odzyskany wkrótce przez zakon, pozostał w jego rękach do 1559 roku, kiedy to przyłączono go do Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później do Rzeczpospolitej Obojga Narodów. W 1577 podczas jednego z ostatnich ataków wojsk moskiewskich, zamek broniony przez polsko-litewską załogę, po ponad dwutygodniowym oblężeniu został po raz ostatni zdobyty, a następnie zburzony. Tym razem skala zniszczeń była na tyle duża, że król Stefan Batory zadecydował przenieść Dünaburg 19 km na zachód, gdzie powstało nowe miasto, współczesny Daugavpils.
