Rzeczpospolita Obojga Narodów

Po sporej przerwie marynarze znów zostali wezwani na statki. Gdy stawili się w porcie czekały tam już skrzynie z kawą i kakao. Załadunek wszystkiego i przygotowanie statków do wypłynięcia pochłonęło okolo czterech godzin. Po tym czasie wyprawa ruszyła w morze.

Po miesięcznej przerwie oficerowie postanowili sprawdzić umiejętności walki marynarzy na statkach handlowych. Na rozkaz komandora statki stanęły na kilkanaście minut aby oficerowie i podoficerowie piechoty morskiej i floty wojennej przydzieleni do pomocy oficerom marynarki handlowej zdołali dotrzeć na pokłady handlowców.
Tam już czekali na nich marynarze z wolnej wachty. Strzelania z pistoletów i półhaków wypadły dość dobrze. Kolejne testy: czyli walka białą bronią. Marynarze posługiwali się szablami z zadowalającą zręcznością, choć jak zawsze brakowało im pomyślunku właściwego zawodowym żołnierzom. Z tego powodu wielu chętniej używało jako również broni białej półhaków. Walka wręcz wypadła najlepiej. Wielu marynarzy było w niej zaprawionych z karczemnych burd czy tez po prostu życia w niebezpiecznych przyportowych dzielnicach.

Kolejny dzień minął już nie na ćwiczeniach ale na modlitwie. Przydzielony do konwoju kapelan nadworny wojewody wieczorem odprawił liturgię przepisaną na dzień dzisiejszy.

Dzień kolejny, tak jak i poprzedni minął głównie na sprawach Boskich. Marynarze pełniący wachtę wyjątkowo przykładali się do swoich obowiązków.

W sobotę załogi pełniły zwykła służbę morską. Nie działąo się nic wartego uwagi. Może jedynie było ciszej niż zwykle.

Jeszcze przed świtem cały konwój zawinął do skarladzkiego portu aby ten Dzień przeżyć spokojnie. Po porannej mszy marynarze mogli świętować na pokładach lub w mieście.

Na drugi dzień oficerowie zebrali wypoczętych marynarzy na statkach. Załogi z nową energią przystąpiły do wykonywania zadań i cała wyprawa obrała kurs na Francję.