Rzeczpospolita Obojga Narodów

Od samego rana artyleria regimentarskiej armii polowej ostrzeliwała Hortycę. Zgodnie z rozkazami przerywając ostrzał na czas pozorowanych szturmów pułków wojsk koronnych. Ataki te nie pozwalały kozakom zleźć z murów. Zaś po odwrocie naszych oddziałów na pozycje wyjściowe, wznawiano ostrzał armatni bijąc salwami po wieżach bramnych i murach i rozrzucając przy tem kozackie flaki na wszystkie strony. Procedurę tę powtarzano przez cały dzień. Kozacy z razu odgryzali się ostrym ostrzałem z murów twierdzy, ale z upływem dnia ich zapał i aktywność słabła. Spodziewano się też kolejnego wypadu kozaków. To jednak nie nastąpiło, widać utracili oni nadzieje na powodzenie takiej akcji po wczorajszej porażce. Widząc efekty prowadzonych działań postanowiono je kontynuować także w nocy, choć znacznie rzadziej i przygotowywać żołnierzy na szturm generalny.

Rankiem pod Hortycze dotarły wojska Jego Królewskiej Mości witane owacyjnie przez żołnierzy regimentarskiej armii polowej. Sam Hrychowicz pojechał powitać króla i po zdaniu relacji o sytuacji pod twierdzą wrócił na swoje stanowisko nakazując wznowić ostrzał artyleryjski. Ostrzał wielkie szkody poczynił na murach jak i wewnątrz twierdzy. Jednak jej obrońcy niezłomnie trwali na murach broniąc twierdzy.



Przed jedenastą ostrzał wstrzymano i zgodnie z rozkazami ruszyło natarcie, które miało
przełamać obronę twierdzy.



Szturm rozpoczęły oddziały wchodzące w skład Dywizji Hrychowicza oraz 2 pułk jazdy koronnej. Za nimi poszły kolejne pułki. Sam Hrychowicz z dala dowodził atakiem by mieć oko na wszystko. Jednak wpadł we wściekłość, kiedy Kozacy odparli z pod murów wojska koronne, kładąc trupem wielu żołnierzy. Nakazał wiec wznowić ostrzał armat i przygotować drugie uderzenie. Tym razem kazał przenieść ostrzał do wnętrza twierdzy licząc na wzniecenie pożarów, które ściągną Zaporożców z murów do ich gaszenia, a przez to obrona twierdzy nie co osłabnie. Szczęście, albo palec Boży do wsparł. Po niespełna godzinie okolicą wstrząsnęła potężna eksplozja, a nad Hortycą łuna wielka powstała. Po szeregach wojsk koronnych poszła lotem błyskawicy wieść co jeden z kartaczy w skład prochu trafił i arsenał na twierdzy wyleciał w powietrze. Zaraz też wojska Hrychowicza ruszyły do drugiego natarcia.

Widząc co oddziały wojsk koronnych wdarły się na mury Hortycy do ataku ruszyły pułki Jego Królewskiej Mości, które rano przybyły pod twierdze z wsparciem dla wojsk regimentarskich.



W tym samym czasie od zachodu, gdzie eksplozja prochowni wyrwała w murach ogromna wyrwę, wdarli się do twierdzy żołnierze z pułku pana Branickiego-Lubomirskiego, gromiąc kozaków.



Zaś wewnątrz trwał już bój zażarty. Zaporożcy bronili się zaciekle, odpierając ataki ze wszystkich stron, ale ich siły topniały. W końcu rozdzielili się na dwie grupki. Jedna poczęła uchodzić, ale szybko to zostało dostrzeżone i natychmiast 2 pułk jazdy koronnej puścili się w pogoń za Kozakami wycinając uchodźców do nogi. Druga, nie zważając co obrona twierdzy już się rozsypała, walczyła do końca, acz wojska koronne zalały ich swą masą.



Zanim zmierzch zapadł garstka wyczerpanych walką kozaków, uległa przytłaczającej sile naszego wojska.
Twierdza została dobyta. Semko został rozsieczon w boju. Ranny Pawłyszenko sił do walki nie mając,
a i nie mogąc uchodzić w łeb sobie wypalił, co byśmy go żywego nie dostali. Mnogość Zaporożców polega,
a z całej załogi twierdzy jeno trzydziestu i jeden dostało się do niewoli.
Rozsierdzeni żołnierze rozsiekali ich zanim przyszedł rozkaz przed oblicze króla ich poprowadzić.

Rankiem z pobojowiska w Hortycy zebrano zabitych i pochowano poza obwarowaniami twierdzy. Pośród poległych kozaków leżał sztandar Wojsk Pawłyszenki, który oczyszczono i jako wojenne trofeum przekazano
Jego Królewskiej Mości.