Tego dnia...

[Miguel de Catalan]

11.12
1519 – Sejm walny w Toruniu uchwalił rozpoczęcie wojny z krzyżakami i wyznaczył nowe podatki na werbunek wojsk zaciężnych.
1605 – Król Zygmunt III Waza ożenił się po raz drugi (z Konstancją Habsburżanką).
1618 – Zawarto rozejm w Dywilinie kończący II wojnę polsko-rosyjską.
1783 – Cesarz Józef II Habsburg wydał rozporządzenie o utworzeniu Cmentarza Stryjskiego we Lwowie.
1806 – IV koalicja antyfrancuska: w Sali Redutowej Hotelu Saskiego w Poznaniu Napoleon I Bonaparte i Fryderyk August I podpisali traktat pokojowy między Francją a Saksonią.
1866 – Uruchomiono pierwszą linię tramwaju konnego w Warszawie.
1869 – W Teatrze Wielkim w Warszawie odbyła się premiera opery Paria, ostatniego ukończonego dzieła Stanisława Moniuszki.
1895 – Uruchomiono pierwszą linię tramwajową w Bielsku.
1921 – Założono Warszawską Spółdzielnię Mieszkaniową.
1922 – Został zaprzysiężony pierwszy prezydent RP Gabriel Narutowicz.
1923 – We wsi Antoniówka (powiat radomski) chora psychicznie Cyganka Marianna Dolińska zamordowała czworo swoich dzieci wieszając je na drzewie. Policyjne fotografie z miejsca zbrodni były w ciągu ostatnich kilkunastu lat wykorzystywane w polskich publikacjach jako ilustracje zbrodni dokonanej przez UPA.

[Miguel de Catalan]

WYDARZENIA NA ŚWIECIE
11.12

361 – Julian Apostata wkroczył do Konstantynopola, zapewniając sobie w ten sposób władzę nad całym Imperium rzymskim.
969 – Jan I Tzimiskes został cesarzem bizantyńskim.
1098 – I wyprawa krzyżowa: krzyżowcy zdobyli Ma’arrat.
1282 – W bitwie pod Orewin Bridge poległ ostatni książę niepodległej Walii Llewelyn ap Gruffydd.
1474 – Izabela I Katolicka została królową Kastylii i Leónu.
1648 – W Kijowie wybuchło powstanie kozackie.
1688 – Chwalebna rewolucja: król Anglii i Szkocji Jakub II Stuart został pojmany w Faversham w czasie próby ucieczki do Francji, co jego przeciwnicy uznali za akt abdykacji.
1694 – Franciszek I został księciem Parmy i Piacenzy.
1708 – Wojna o sukcesję hiszpańską: skapitulowała twierdza Lille.
1785 – Cesarz Józef II Habsburg wydał patent legalizujący loże masońskie i zarazem ograniczający ich ilość oraz poddający je kontroli policyjnej.
1789 – Założono Uniwersytet Karoliny Północnej.
1792 – Rewolucja francuska: rozpoczął się proces Ludwika XVI.
1813 – VI koalicja antyfrancuska: Napoleon Bonaparte zawarł z Hiszpanią separatystyczny pokój podpisując traktat w Valençay.
1816 – Indiana jako 19. stan dołączyła do Unii.
1829 – W Madrycie odbył się ślub króla Hiszpanii Ferdynanda VII z księżniczką sycylijską Marią Krystyną.
1845 – Wybuchła I wojna Brytyjczyków z Sikhami.
1848 – Powstanie węgierskie: szwadron 2. Pułku Ułanów (84 spieszonych ochotników polskich) Legionów Polskich na Węgrzech pod dowództwem ppłka Władysława Mniszek-Tchorznickiego, wspartych 42. batalionem honwedów, powstrzymał pościg austriackiego korpusu feldmarszałka Franza von Schlika po porażce Węgrów w bitwie pod Koszycami.
1852 – Papież Pius IX ustanowił metropolię zagrzebską.
1855 – Ignacio Comonfort został prezydentem Meksyku.
1858 – Alpharetta w amerykańskim stanie Georgia uzyskała prawa miejskie.
1862 – Wojna secesyjna: rozpoczęła się I bitwa pod Fredericksburgiem.
1865 – Wenizelos Rufos został po raz trzeci premierem Grecji.
1868:
Przedstawiciele 19 państw podpisali Deklarację petersburską, zakazującą stosowania broni powodującej niepotrzebne cierpienie żołnierzy przeciwnika i odmawiania zakwaterowania pokonanym żołnierzom.
Wojna paragwajska: zwycięstwo wojsk brazylijskich nad paragwajskimi w bitwie pod Avaí.
1886 – Arsenal F.C. (wówczas występujący pod nazwą Dial Square) rozegrał swój pierwszy mecz, pokonując Eastern Wanderers 6:0.
1892 – Práxedes Mateo Sagasta został po raz trzeci premierem Hiszpanii.
1895 – Paul Mauser uzyskał niemiecki patent na pistolet Mauser C96.
1897 – Położono kamień węgielny pod budowę kościoła Oskara w Sztokholmie.
1899 – II wojna burska: zwycięstwo wojsk burskich w bitwie pod Magersfontein.
1900 – Garretson Gibson został prezydentem Liberii.
1904 – Aleksander Sauli i Gerard Majella zostali kanonizowani przez papieża Piusa X.
1905 – W argentyńskim mieście Rivadavia odnotowano rekordowo wysoką temperaturę na kontynencie południowoamerykańskim (+48,9 °C).
1906 – W Monachium odbyła się premiera opery baśniowej Mały elf Chrystusa z muzyką Hansa Pfitznera i librettem Ilse von Stach.
1907 – Spłonął gmach parlamentu Nowej Zelandii w Wellington.
1909:
Amerykański astronom Joel Hastings Metcalf odkrył planetoidę Lehigh.
Sidney Sonnino został po raz drugi premierem Włoch.
Zwodowano włoski niszczyciel „Corazziere”.
1911:
Tribhuvan Bir Bikram Shah Dev został królem Nepalu.
W Nowym Delhi Jerzy V i Maria Teck zostali koronowani na cesarza i cesarzową Indii.
1917 – Litwa ogłosiła niepodległość (od Rosji Radzieckiej).
1920 – Władze brytyjskie wprowadziły stan wojenny w Irlandii.
1925:
Bernardino Machado został po raz drugi prezydentem Portugalii.
Papież Pius XI ogłosił encyklikę Quas Primas.
1931:
Niceto Alcalá-Zamora został pierwszym prezydentem II Republiki Hiszpańskiej.
Uchwalono Statut Westminsterski regulujący działanie Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.
1932 – Na sesji Ligi Narodów ogłoszono wspólną brytyjsko-amerykańsko-francuską deklarację o równouprawnieniu Niemiec w rozbudowie sił morskich.
1936 – Po abdykacji swego brata Edwarda VIII Windsora, Jerzy VI został królem Wielkiej Brytanii.
1937 – Włochy wystąpiły z Ligi Narodów.
1939 – Dowódca okrętu podwodnego ORP „Orzeł” Jan Grudziński został odznaczony przez króla Jerzego VI Orderem za Wybitną Służbę.
1940 – Założono miasto Hita na japońskiej wyspie Kiusiu.
1941 – Niemcy i Włochy wypowiedziały wojnę USA.

[Miguel de Catalan]

11.12.1605
Król Zygmunt III Waza ożenił się po raz drugi (z Konstancją Habsburżanką).

Po śmierci Anny 11 grudnia 1605 Zygmunt III ożenił się z Konstancją. Zaraz po ślubie królowa zdobyła wpływ na politykę króla. Stała się gorącą rzeczniczką Habsburgów na polskim dworze. Wpływała na rozdawanie urzędów dworskich, duchownych i senatorskich. Starała się w ten sposób tworzyć silne stronnictwo dworskie. Aby wzmocnić swoją pozycję wydawała za mąż swoje dwórki za znaczniejszych magnatów, m.in. Albrychta Stanisława Radziwiłła.

Królowa była bardzo wykształcona. Oprócz ojczystego języka niemieckiego znała łacinę, hiszpański, włoski i polski. Nauczyła się go zaraz po swojej koronacji, ale rzadko się nim posługiwała. Była żarliwą katoliczką, słuchała od dwóch do czterech mszy dziennie, odmawiała różaniec, czytała modlitewniki i brewiarze. Pomimo że miała do dyspozycji dwie kaplice w wielu komnatach poustawiała ołtarzyki. Chciała zapewnić polski tron swojemu najstarszemu synowi Janowi Kazimierzowi, z pominięciem Władysława, syna Zygmunta III z pierwszego małżeństwa, któremu miał przypaść tron szwedzki lub moskiewski. Pomysł ten nie został zrealizowany, a królowa zmarła na udar 10 lipca 1631. Wcześniej kupiła dobra żywieckie, aby po śmierci stały się zabezpieczeniem jej synów i sfinansowała budowę kilku pałaców w Warszawie (wszystkie spłonęły lub zostały zniszczone) dla swoich dzieci. Była także opiekunką księży, malarzy i poetów. Została pochowana w podziemiach kaplicy Wazów w katedrze wawelskiej. Była kobietą zapobiegliwą.

[Miguel de Catalan]

11.12.1618 r.
Zawarto rozejm w Dywilinie kończący II wojnę polsko-rosyjską.

11 grudnia 1618 r. rozejm w Dywilinie zakończył trwającą 9 lat wojnę Polski z Rosją. W jej trakcie Polacy zdobyli Moskwę i zmusili cara Szujskiego do ukorzenia się przed polskim królem.
W wyniku rozejmu Rosja oddała Rzeczypospolitej Ziemię Czernihowską i Siewierską, a Wielkiemu Księstwu Litewskiemu – Smoleńszczyznę. Car Michał I Romanow zrzekał się tytułów księcia czernihowskiego, siewierskiego, smoleńskiego oraz inflanckiego, natomiast polski królewicz Władysław bynajmniej nie zrzekał się pretensji do tronu rosyjskiego. Polska zachowała też łupy wojenne wywiezione przez polską załogę z Kremla.
W wyniku zdobycia nowych ziem Rzeczpospolita osiągnęła największą powierzchnię w swojej dotychczasowej historii – 990 tys. km² (obecnie mamy 312,7 tys. km²).
Traktat miał obowiązywać do 1633 r., jednak – jak to zazwyczaj z traktatami podpisywanymi przez Rosję bywa – już jesienią 1632 r. Rosja wznowiła działania wojenne, zakończone zawarciem kolejnego pokoju – w Polanowie, który potwierdzał warunki rozejmu w Dywilinie.
Kiedy dziś patrzymy na mapę Rzeczypospolitej z tamtego okresu stwierdzamy ze zdumieniem, że miastem, które leżało wtedy niemal w samym środku naszego kraju był… oddalony 500 km na wschód od Warszawy Mińsk – dzisiejsza stolica Białorusi. I powiedzcie, czyż to nie było piękne?

[Miguel de Catalan]

11.12.1868 r.
Przedstawiciele 19 państw podpisali Deklarację petersburską, zakazującą stosowania broni powodującej niepotrzebne cierpienie żołnierzy przeciwnika i odmawiania zakwaterowania pokonanym żołnierzom.

Na propozycję cesarskiego rządu Rosji międzynarodowa komisja wojskowa zgromadziła się w S. Petersburgu w celu zbadania, w jakim stopniu należałoby zabronić używania pewnych pocisków w czasie wojny między cywilizowanymi narodami. Gdy ta komisja zgodnie ustaliła granice techniczne, do których dojść mogą konieczności i w których muszą się one zatrzymać wobec wymagań ludzkości, niżej podpisani na polecenie swych rządów są upoważnieni oświadczyć co następuje: Zważywszy, że postępy cywilizacji winny prowadzić w miarę możności do złagodzenia klęsk wojny; że jedynym legalnym celem, jaki państwa winny sobie stawiać w czasie wojny, jest osłabienie sił zbrojnych nieprzyjaciela; że w tym celu wystarczy możliwie największą liczbę ludzi uczynić niezdolnymi do walki; że używanie broni, która by niepotrzebnie zwiększała cierpienie ludzi już niezdolnych do walki albo sprowadzała nieuchronnie ich śmierć, prowadziłoby poza ten cel; że więc używanie podobnej broni byłoby sprzeczne z prawami ludzkości; Umawiające się Strony zobowiązują się, że w razie wojny między nimi wyrzekają się wzajemnie używania przez ich wojska lądowe i morskie wszelkich pocisków wybuchających lub zawierających substancje piorunujące czy zapalne, wagi mniejszej niż 400 gramów. Umawiające się Strony wezwą wszystkie państwa, które nie brały udziału przez wysłanie swych delegatów w uchwałach międzynarodowej komisji wojskowej zgromadzonej w S. Petersburgu, do przystąpienia do niniejszej umowy. Umowa niniejsza obowiązuje tylko umawiające się Strony lub Strony, które do niej przystąpią, w razie wojny między dwiema lub kilkoma z nich; nie ma ona zastosowania wobec stron, które nie podpisały umowy lub do niej nie przystąpiły. Umowa przestałaby również obowiązywać, gdyby w wojnie między Stronami Umawiającymi się lub Stronami, które do umowy przystąpiły, do jednego z państw wojujących przyłączyła się strona, która umowy nie podpisała lub do niej nie przystąpiła. Strony Umawiające się lub Strony, które do umowy przystąpiły, zastrzegają sobie możność późniejszego porozumienia, ilekroć zostałaby sformułowana dokładna propozycja w związku z przyszłymi udoskonaleniami, które nauka mogłaby spowodować w uzbrojeniu wojsk, a to w celu utrzymania przyjętych przez nie zasad i pogodzenia konieczności wojennych z prawami ludzkości.

[Miguel de Catalan]

11.12.1098 r.
I wyprawa krzyżowa: krzyżowcy zdobyli Ma’arrat.

...Aby uspokoić tłumy pielgrzymów i wojsko - nie ustalono bowiem ciągle daty wymarszu na Jerozolimę - baronowie postanowili wyruszyć przeciwko twierdzy Ma'arrat an-Numan zajmującej strategiczne położenie na lewym skrzydle armii idącej w kierunku Palestyny. 27 listopada oddziały Rajmunda z Tuluzy i Roberta z Flandrii podeszły pod mury fortecy. Następnego dnia Frankowie przypuścili szturm do miasta zakończony fiaskiem. Niepowodzenie to nie osłabiło jednak ich bojowego ducha i gdy kilka godzin później pod Ma'arrat an-Numan nadszedł Boemund, postanowili ponowić atak.[...]
Dwukrotny nieudany szturm przekonał krzyżowców o konieczności podjęcia regularnego oblężenia twierdzy. Miasto zostało otoczone szczelnym pierścieniem placówek. Obrońcy zostali odcięci od świata zewnętrznego, jednak przez kilkanaście następnych dni krzyżowcy nie poczynili żadnych postępów. Mało tego, sami zaczęli odczuwać problemy związane z zaopatrzeniem. Silne oddziały musiały penetrować okolicę w poszukiwaniu żywności.
Wobec przedłużającego się oblężenia postanowiono zbudować machiny, bez których zdobycie twierdzy wy. dawało się niemożliwe.[...]
Szturm odbył się 11 grudnia. Wprawdzie krzyżowcy nie zdobyli ani baszty, ani wystarczająco długiego odcinka umocnień, jednak od osłoną wieży dokonali podkopu pod murem. Przedsięwzięcie to udało się dzięki poświęceniu niejakiego Gultery'ego z Daturu i kilku innych rycerzy, którzy przedostali się na blanki i przez pewien czas powstrzymywali wściekłe ataki przeciwnika, odwracając tym samym jego uwagę od kopiących. Mur runął pod wieczór. Poprzez rumowisko część żołnierzy wdarła się do twierdzy, przystępując od razu do grabieży. Obrońcy, sparaliżowani strachem, wycofali się w głąb miasta. Niektórzy z mieszkańców zabarykadowali się w domach, zamierzając okupić życie posiadanym dobytkiem. Były to płonne nadzieje.
Walki w Ma'arrat an-Numan ustały nocą po ogłoszeniu przez herolda Boemunda, że w razie, gdy miasto skapituluje na jego ręce, weźmie on mieszkańców pod swoją opiekę, gwarantując im życie. Mieli się oni schronić we wskazanym przez herolda olbrzymim budynku położonym przy głównej bramie fortecy. W ten sposób Boemund, podobnie jak w wypadku Antiochii, zamierzał podstępem wejść w posiadanie miasta, odbierając owoce zwycięstwa Rajmundowi. Tym razem jego plan przyniósł połowiczne skutki. Wczesnym rankiem do twierdzy wkroczyły główne siły Franków i walki wybuchły na nowo. W powstałym zamieszaniu nikogo nie oszczędzano. Zdesperowani obrońcy, widząc, że nie mają szans ratunku stawiali rozpaczliwy opór. Niektórzy spłonęli żywcem we własnych domach, które wcześniej zostały gruntownie złupione..."

[Miguel de Catalan]

11.12.361 r.
Julian Apostata wkroczył do Konstantynopola, zapewniając sobie w ten sposób władzę nad całym Imperium rzymskim.

Julian Apostata wkroczył do Konstantynopola, stając się niepodzielnym władcą imperium rzymskiego. Od 355 r. zarządzał Galią, rozgromił Alemanów. I w Galii właśnie w 360 r. wojsko wyniosło go na tron. Oznaczało to starcie z cesarzem Konstancjuszem II, który jednak zmarł. Julian porzucił chrześcijaństwo i umacniał religię pogańską, zwalczał chrześcijan. W 363 r. poległ podczas wyprawy na Persję, według legendy rozpowszechnianej później przez Kościół katolicki – z ręki rzymskiego żołnierza chrześcijanina. Umierając, miał powiedzieć: „Galilaee, vicisti” („Galilejczyku, zwyciężyłeś”), jakby na znak uznania, że zapoczątkowana przez Jezusa religia zatriumfuje.

[Miguel de Catalan]

11.12.1783
Cesarz Józef II Habsburg wydał rozporządzenie o utworzeniu Cmentarza Stryjskiego we Lwowie.

Cmentarz Stryjski we Lwowie powstał wskutek rozporządzenia cesarza Józefa II z 11 grudnia 1783 roku. Rozporządzenie to zakazywało ze względów sanitarnych chowania zmarłych na cmentarzach przykościelnych i kryptach oraz nakazywało przeniesienie dotychczasowych grobowców na nowe cmentarze.
Cmentarz Stryjski zlokalizowano na wzgórzu, na działce ograniczonej od wschodu dopływem Soroki.
Na cmentarzu chowani byli głównie Niemcy, którzy stanowili znaczny procent populacji ówczesnego Lwowa, byli to m.in. urzędnicy i koloniści niemieccy.
Z powodu zniszczeń we Lwowie w połowie wieku XIX niedostępne są dokładne księgi cmentarne, a tym samym niemożliwe jest ustalenie dokładnej ilości pochowanych na cmentarzu osób, ani tym bardziej ich danych personalnych.
Już w kilka lat po otwarciu, wobec niedoszacowania potrzeb, powierzchnia cmentarza okazała się niewystarczająca. Z powodu niemożności jego poszerzenia, część dzielnicy stryjskiej przydzielono, kilkakrotnie powiększanemu, Cmentarzowi Łyczakowskiemu. W 1823 roku zamknięto Cmentarz Stryjski, tworząc nową nekropolię, na wzgórzu, którą także nazwano Cmentarzem Stryjskim. Stary cmentarz szybko uległ zniszczeniu. W 1879 na terenie zrujnowanego cmentarza i przyległych do niego działkach utworzono Park Stryjski.
W tym samym 1823 roku, w którym zamknięto stary cmentarz, otworzony został nowy. Jednak jego powierzchnia także nie była duża, liczyła 8 mórg.
W odróżnieniu od Cmentarza Łyczakowskiego, do którego przydzielone były zamożne części miasta, w tym śródmieście, na Cmentarzu Stryjskim chowano głównie uboższe warstwy społeczne miasta. Z tego powodu na cmentarzu tym niewiele było wartościowych artystycznie, a co za tym idzie kosztownych nagrobków.
1 września 1875 zamknięty został ze względów sanitarnych Cmentarz Gródecki. Początkowo wszystkie nowe pogrzeby skierowano na Łyczaków, jednak po protestach, m.in. duchowieństwa, wyznaczono do tego celu Stryjski. 10 lipca 1880 terytorium cmentarza zostało powiększone o 3 morgi i 708 sążni kwadratowych. W tym samym czasie dokonano też nowego podziału miasta pomiędzy cmentarze. Na obszarze przydzielonym cmentarzowi Stryjskiemu żyło wówczas ponad 38 tysięcy ludzi, dla porównania w obszarze przydzielonym do Łyczakowa żyło 35 tysięcy ludzi. Liczby te nie uwzględniają Żydów, którzy byli chowani na odrębnych cmentarzach.
W dniu 26 października 1893 roku Cmentarz Stryjski został zamknięty na nowe pochówki z powodu braku miejsca. W drodze wyjątku Rada Miasta zezwoliła na pochówki w grobowcach i kaplicach rodzinnych przez okres następnych 25 lat, jeśli dane grobowce spełniają warunki sanitarne. Nowe pochówki skierowano na otwarty w 1883 roku Cmentarz Janowski.

[Miguel de Catalan]

11.12.1806
IV koalicja antyfrancuska: w Sali Redutowej Hotelu Saskiego w Poznaniu Napoleon I Bonaparte i Fryderyk August I podpisali traktat pokojowy między Francją a Saksonią.

Wydarzenia poprzedzające
W roku 1806 Saksonia u boku Prus brała udział w wojnie przeciwko Francji napoleońskiej. W bitwie pod Jeną i Auerstedt w październiku 1806 r. walczyły 22 000 żołnierzy saksońskich. Bitwa ta zakończyła się dla Prus i ich sojuszników katastrofalną porażką. Saksonia znalazła się na krótko pod okupacją francuską. Poprzez zawarcie pokoju w Poznaniu został zakończony stan wojny między Saksonią a Francją.

Pokój w Poznaniu
Układ pokojowy, podpisany dnia 11 grudnia 1806 roku w Poznaniu. Zakończył on wojnę między Francją a, sprzymierzonym z Prusami, księstwem Saksonii podczas IV koalicji antyfrancuskiej. Saksonia musiała przyłączyć się do Związku Reńskiego, przy czym elektor Fryderyk August III złożył swój tytuł i przyjął tytuł króla. Fryderyk August I rządził odtąd Saksonią jako królestwem. Na polecenie Napoleona, cesarza Francji, musiał przyznać swoim poddanym wolność wyznania, a jako książę Związku Reńskiego nakazać walkę korpusu saksońskiego w wojnie prowadzonej przeciwko Prusom. Francja zrezygnowała z płatności dalszych kontrybucji, a Saksonia otrzymała ekspektatywę na należący do Prus powiat Cottbus za przyszłą cesję terenów w ramach oczekiwanego poprowadzenia nowych granic.


Dawny Hotel Saski


Napoleon I, cesarz Francuzów w 1812


Fryderyk August, książę warszawski, obraz pędzla Marcello Bacciarellego z ok. 1808-1809 roku

[Miguel de Catalan]

12.12
1385 – W Krakowie został zawarty układ pokojowy między królem Polski Jadwigą Andegaweńską a księciem płockim Siemowitem IV, który zrzekł się praw do korony polskiej.
1501 – Aleksander Jagiellończyk został koronowany w katedrze na Wawelu na króla Polski.
1575 – Elekcja 1575: pod naciskiem nuncjusza Vincenzo Lauro prymas Polski Jakub Uchański ogłosił wybór w senacie cesarza niemieckiego Maksymiliana II Habsburga na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego. Wobec sprzeciwu szlachty do objęcia przez niego tronu nie doszło.
1577 – Wojna Rzeczypospolitej z Gdańskiem: po nieudanym oblężeniu miasta zawarto porozumienie pokojowe, na mocy którego Gdańsk wypłacił odszkodowanie, zachowując autonomię i przywileje, a król Stefan Batory przyjął go ponownie do łask i zniósł banicję.
1654 – Andrzej Trzebicki został biskupem przemyskim.
1655 – Potop szwedzki: żołnierze słuckiego garnizonu popierającego wówczas Szwedów Bogusława Radziwiłła zajęli zamek w Mirze.
1737 – Kazimierz Wyszyński został generałem zakonu marianów.
1796 – Na ziemiach zabranych Rzeczypospolitej Obojga Narodów Imperium Rosyjskie utworzyło gubernię białoruską
1906 – Otwarto Muzeum Lubelskie.