Rzeczpospolita Obojga Narodów

Pałac w Białej Podlaskiej

Budowę zespołu w 1633 roku rozpoczął książę Aleksander Ludwik Radziwiłł podpisując umowę na budowę zamku z muratorem lubelskim Pawłem Murzynem. Powstała wtedy trzygondygnacyjna budowla pałacowa na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 41 x 31 metrów z czterema pięciobocznymi wieżyczkami w narożach i loggią od frontu. Zespół bramny powstał w latach 1674-1680 lub około 1684 roku i upamiętniać miał zwycięstwo wojsk polskich pod Chocimiem.

W dokumentach historycznych po raz pierwszy Biała Podlaska pojawiła się w 1345. Jej pierwszymi właścicielami byli Iliniczowie, za założyciela uchodzi Piotr Janowicz przydomek „Biały” – wojewoda trocki, hetman Wielkiego Księstwa Litewskiego. W tym okresie Biała znajdowała się w województwie brzeskim w Wielkim Księstwie Litewskim. W XVI w. przez blisko 40 lat wcześniejszy kościół został zamieniony przez braci polskich na zbór ariański.

W II połowie XVI w. miasto przeszło we władanie rodu Radziwiłłów, miało to miejsce w 1569 na podstawie zapisu w księgach ziemskich. Okres ten, trwający dwa i pół wieku, przyniósł rozkwit i przyczynił się do szybkiego rozwoju miasta, przez długi czas zwanego Białą Książęcą lub Białą Radziwiłłowską. W 1622 Aleksander Ludwik Radziwiłł zbudował fortecę i zamek. Z fundacji Krzysztofa Ciborowicza Wilskiego założono w 1628 Akademię Bialską, która od 1633 istniała jako filia Akademii Krakowskiej

W latach 1655–1660 miasto zostało znacznie zniszczone przez Szwedów, wojska Rakoczego i kozaków Chowańskiego. Jednak za sprawą Michała Radziwiłła i jego żony Katarzyny z Sobieskich szybko podniosło się z upadku. W 1670 Michał Kazimierz Radziwiłł nadał miastu prawo magdeburskie oraz herb – widnieje na nim chrzestny patron księcia, Michał Archanioł stojący na smoku.

W XVII w. miasto znane z produkcji sukna i fajansów, później także z przeróbki drewna.

Najważniejsze Budynki Miasta
-Kościół św. Anny

- Kościół św Antoniego

-Akademia Bialska

Przybyłem przyjacielu!
Piękna posiadłość, jak okiem sięgnąć wszystko zmysły cieszy! Powiedz tylko gdzie mego wierzchowca Rubina podprowadzić i zasiądźmy do wspólnej biesiady !

Stajenny! Żywo! Odstaw gościowi wierzchowca do stajni.
Karolu, zapraszam Cię tym czasem na komnaty gdzie czeka na nas uczta złożona z najlepszych potraw i zakrapiana najwyborniejszymi winami i miodami tutejszym i rotryjskimi.

Zacna uczta Maurycy!
Za szlachectwa zapraszam do mnie .

Jak już się najemy to co byś powiedział na polowanie w okolicznych borach?

Rad jestem! Broń przygotowana! Mam też dla Ciebie.

Nastał i czas na polowanie. Przyjaciele razem wyjechali z pałacu, ale po pewnym czasie się rozdzielili. Imć Maurycy ze swoimi towarzyszami natychmiast udał się w okolice gdzie miało się znajdować wytropione przez jego ludzi stado jeleni. gdy już byli blisko do ich uszu doeciało ryczenie ewidentnie przestraszonych zwierząt oraz warki drapieżników.
-Oho, chyba ktoś nas ubiegł-rzekł jeden z mysliwych. Nie mysiał kończyć bo kązdy wiedział co się dzieje.
-Chyba czas wypróbować te twoje bestie- zwrócił się podniecony Orański do swego łowczego. Bestiami tymi były tureckie psy specjalnie szkolone do polowań na wilki.
-Tak jest! Spuścić Kangale!-krzyknął stary Podlasianin
Sfora ruszyła ze skowytem, a za nią myśliwi z nie mniejszym. Po kilku chwilach uczta szarych, leśnych drapieżców została gwałtownie przerwana. Rozpoczęła się walka na śmierć i życie. Zaraz za psami na miejsce dotarli myśliwi.
-No teraz zobaczymy ile ta karolowa broń warta.- pomyślał starosta
Zagrzechotały wystrzały z guldynek. Niestety dwa z nich zamiast wilków dosięgły psów. Na szczęście nie były śmiertelne. Pozostaa przy życiu zwierzyna łowna rzuciła się do ucieczki co skutecznie uniemożliwiły psy. Żaden osobnik nie uciekł.
Zastrzelono 9 wilków, a 4 zagryzły psy.

Tymczasem Pan Karol natknął się na niedźwiedzia. Zaatakowany nie zdążył wystrzelić ze swojej strzelby i musiał posłużyć się podarowaną mu przez Pana Maurycego szablą. Uniknął ciosu zwierzęcia i ciął go w przednią łapę. Ranny zwierz nie poddał się jednak i walczył dalej. Pan Karol z powodu niegroźnego zranienia konia Nie mógł stoczyć równej walki z bestią więc nakazał swoim współmyśliwym aby puścili salwę. Strzały poszły i potężne cielsko padło na drogę z błota.
Pan Karol obskurował go z futra z myślą stworzenia wspaniałych futer dla obydwu Panów. Chwilę potem obława znowu ruszyła a,zwierzęta pewnie usłyszały strzały bo żaden z nich nie chciał zwabić się w miejsce wędrówki myśliwych. Po długim czasie męczącej i jak już myślęli sami wędrowcy bezsensownej wyprawy
coś minęło im przed oczami na polanie, jakby futro szare.
- Zajęcy 6 widziałem!- rzekł uradowany Pan Karol.
Grupa ruszyła za zwierzyną i efekty tej gonitwy już około popołudnia dało się słyszeć:
- Mamy cztery!-Zrelacjonował jeden z towarzyszy Pana Karola.
Mieszczanin zażądził powrót do posiadłości Pana Orańskiego i rozpoczęcie szycia futer oraz pieczenia zajęcy.

Haha...niedźwiedź! Zacny łup. Chwacko się sprawiłeś przyjacielu! Dla umilenia odpoczynku postanowiłem zarządzić wystawienie opery przez teatr dworski.