Synod warszawski

Przybywam na synod.

[Tymoteusz Dostojewski]

Witam serdecznie, zapraszam do dyskusji.

Reprezentuje Kościół Nowokurlandzki.

[Krzysztof Windsor]

Nieco spóźniony na synod przybył ks. prał. Krzysztof Windsor.

[Stanisław Wieniawa]

Rotrią musimy wstrząsnąć! Ja już nie wiem, jak ją ratować. Muszę raz jeszcze wstąpić na Złoty Tron.

[Wilhelm Orański]

Czcigodni Ojcowie Synodalni,
skoro omówiliśmy już kwestię organizacji, myślę że możemy poruszyć temat zaangażowania osób świeckich. Podsumujmy, co dotychczas uzgodniliśmy odnośnie tej kwestii:
- dokonują wyboru swoich pasterzy (w tym katolikosa);
- tworzą bractwa i stowarzyszenia pobożne, które będą ich zrzeszać;
- biorą udział w synodach z możliwością wypowiedzi i głosowania (głosowanie blokowe).

To na razie najważniejsze kwestie, które zostały poruszone. Zachęcam, aby dzielić się swoimi spostrzeżeniami, być może na ich podstawie wypracujemy kolejne pomysły, które wcielimy w życie. Ja ze swojej strony zaproponuję jeszcze, żeby stworzyć zwyczaj, aby każdy wierny w swoim v-życiu obył "pielgrzymkę" do siedziby każdej wspólnoty lokalnej.

[Tymoteusz Dostojewski]

Owszem, to dobre kwestie.

[Gagik Bagratowicz]

Ja chciałbym przypomnieć pomysł, który - jak mi się zdaje - pojawił się kiedyś w polsko-litewskim Kościele Rotryjskim, to jest aby każdy wierny opiekował się jedną parafią jako patron (a nierzadko fundator); dotyczy to zwłaszcza szlachty i świątyń położonych w ich dobrach. Można by narracyjnie opisywać życie parafialne, które obecnie praktycznie nie funkcjonuje. Zdaje się, że coś podobnego wcielił w życie w Sarmacji p. Santi Vilarte.

[Wilhelm Orański]

W ramach MWCh ten pomysł może się sprawdzić.

[Tymoteusz Dostojewski]

Moim zdaniem każdy kościół musi mieć swojego patrona, pamiętam że taką właśnie narrację zapoczątkował wymieniony już Santi Vilarte, który narracyjnie wcielał się w postać księdza Paveu Arroyę.