Rzeczpospolita Obojga Narodów

Gladius Hispaniensis
Miecz powszechnie używany przez rzymskich legionistów w okresie republiki i cesarstwa, od III wieku p.n.e. do III wieku n.e. Miecz stosowany był zarówno do cięć, jak też i pchnięć, przy czym częściej wykorzystywano tą drugą formę walki. Niewielka jego długość oraz dobrze wykształcone ostrze pozwalały nie tylko na sprawne i dość swobodne manewrowanie mieczem, ale też na bardzo dużą dokładność wykonywania pchnięć.
W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej gladius uległ zmianom konstrukcyjnym, przede wszystkim jeśli chodzi o ostrze (głownię), które początkowo liczyło od 75 do 85 cm, a ostatecznie osiągnęło długość od 80 do 100 cm. Ostrze wykonane z żelaza posiadało ość idącą przez środek oraz ostro zarysowany szczyt. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem. Rękojeść miecza bogato zdobiono, nierzadko do tego celu posługiwano się srebrem czy złotem, zwłaszcza wśród wysokich oficerów. Gladius noszony był przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie (vagina) okutej metalem. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.

Zbroja rycerska płytowa XVI wieku
Wieloelementowa zbroja bojowa, chroniąca całe ciało rycerza, mocowana za pomocą rzemyków. Zbroja składała się z: hełmu, kirysu czyli osłony tułowia zbudowanej z napierśnika z przodu oraz naplecznika z tyłu, naręczaków zbudowanych z zarękawi, nałokcic, opach i naramienników, tarczek opachowych, obojczyka, nabiodrków, nakolanników oraz nagolenników.