Rzeczpospolita Obojga Narodów

Dąb szypułkowy
Gatunek typowy dla rodzaju dębów, obejmującego drzewa liściaste z rodziny bukowatych. Występuje w Europie (z wyjątkiem północnej Skandynawii) oraz południowo-wschodniej Azji. W Polsce bardziej pospolity od dębu bezszypułkowego. Ceniony ze względu na wytrzymałe, twarde i trwałe drewno. Jest gatunkiem długowiecznym, żyje ponad 700 lat. Osiąga wysokość od 20 do 40 metrów. Rośnie swobodnie, wykształca szeroką koronę. U młodych drzew jest kulista, potem staje się kopułowata. Pień dochodzi do 2-3 metrów średnicy, konary ma grube, nisko osadzone i rozłożyste. Liście łożone są skrętolegle i mają blaszkę liściową nieregularną, odwrotnie jajowatą. Osiągają 5-18 cm długości i szerokość 2,5–12 cm. Na wierzchołku blaszka jest zaokrąglona, a u nasady uszkowata. Owoce potocznie nazywane żołędziami, usadzone po 2-3 na szypułce, mają kształt elipsoidalno-walcowaty o długości do 40 mm i grubości do 18 mm. Najgrubsze zazwyczaj w połowie długości. Znamię płaskie, szczyt słabo zaostrzony. Osadzone są w półokrągłych miseczkach (kupula). Młode żołędzie mają wzdłużne, ciemniejsze pręgi. Na dojrzałych i suchych pręgi widoczne są po namoczeniu.

Buk Zwyczajny
Gatunek drzewa należący do rodziny bukowatych. Występuje na przeważającej części kontynentu europejskiego. W Polsce pospolity, gatunek rodzimy. Dorasta do ok. 25-30 metrów wysokości. Korona u młodszych drzew jest smukła, u starszych gęsta, szeroka, nisko osadzona. Konary i większe gałęzie zwykle stromo wzniesione, na końcach nieznacznie zwisające. Pień dobrze widoczny przynajmniej do połowy korony, dalej dzieli się na potężne konary. Kora cienka, gładka, popielatoszara. Z wiekiem staje się nieco szorstka, nigdy jednak nie bywa spękana i nie łuszczy się, może być nieco falista lub porysowana. Młode pędy owłosione. Liście krętoległe, jajowate lub eliptyczne dorastające do 10 cm długości i 5 cm szerokości, całobrzegie lub falisto ząbkowane. Z wierzchu ciemnozielone, błyszczące, od dołu jasne i matowe. Młode liście z obu stron owłosione srebrzysto. Owoce to trójgraniaste, brązowe orzeszki nazywane bukwią z miękko owłosioną, zdrewniałą torebką – kupulą, pękającą na drzewie. Mają do 2 centymetrów długości.

Brzoza Brodawkowata
Gatunek drzewa z rodziny brzozowatych. Występuje w chłodniejszych rejonach Azji i Europy oraz w Afryce Północnej, rozprzestrzenia się też w innych rejonach. W Polsce jest pospolita na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Osiąga do 30 metrów wysokości. Koronę ma silnie rozwiniętą, u starszych drzew rzadka, z długimi, cienkimi i zwisającymi z konarów gałązkami. Kora młodych drzew jest pomarańczowoczerwona, lecz z czasem staje się biała, a u starszych drzew czarna u nasady. Łuszczy się okrężnie. Młode gałązki są ciemne, nieowłosione, pokryte gruczołami. Liście u nasady są zwykle klinowate, nierówno podwójnie piłkowane. Młode liście są lepkie i słabo owłosione, szybko stają się całkiem nagie. Ogonek liściowy jest nagi i ma do 3 cm długości.

Olsza Szara
Gatunek rośliny należący do rodziny brzozowatych. Występuje w całej Europie, Kaukazie i zachodniej Syberii. W Polsce pospolita na pogórzu sięgając po regiel dolny, rozprzestrzeniła się wzdłuż dolin rzek. To niewielkie drzewo lub duży wielopniowy krzew o gładkiej, szaropopielatej korze dorasta do 20 metrów. Młode pędy szaro owłosione, o słabo widocznych przetchlinkach. Liście ma opadające na zimę, skrętoległe, do 10 cm długości, o brzegach podwójnie wcinano piłkowanych, ostro zakończone, u nasady zaokrąglone. Z wierzchu ciemnozielone, pod spodem szarozielone do niebieskawych. Młode filcowato owłosione, starsze tylko na nerwach. Jesienią nie przebarwiają się tylko trochę jaśnieją i opadają zielone.

Klon Zwyczajny
Gatunek z rodziny mydleńcowatych występujący w Europie środkowej i wschodniej oraz południowo-zachodniej Azji. W Polsce jest najpospolitszy, występuje powszechnie na całym niżu i w niższych położeniach górskich na całym terenie kraju. Dorasta do 20–30 metrów, posiada szeroki, okrągły pień o korowinie na starszych okazach, drobno, podłużnie spękanej, rzadko łuszczącej się łuskami. Koronę ma rozłożystą. Liście posiada duże, nagie, o długim ogonku, 5–7 klapowe, do 15 cm długości. Klapy zatokowo wycinane z dużymi, nielicznymi, ostrymi ząbkami. Liście o nerwacji dłoniastej.

Klon Polny
Gatunek drzewa z rodziny mydleńcowatych. Występuje w południowej i środkowej Europie, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. W Polsce rozpowszechniony na Pogórzu Karpackim, w dolinie Wisły, na Śląsku, Wielkopolsce i Kujawach. Dorasta do 15 – 20 metrów wysokości. W mniej sprzyjających warunkach glebowych rośnie jako wielopniowy, duży krzew. Posiada płytki system korzeniowy. Kora na starych pniach szarobrązowa, siatkowato, podłużnie spękana. Liście naprzeciwległe, zmienne, 3 – 5 klapowe, lekko karbowane lub zatokowo powycinane. Wierzch blaszki lekko lśniący, ciemnozielony, od spodu szarozielone, młode lekko owłosione, dojrzałe tylko w kątach nerwów. Ogonek 2 – 7 cm, blaszka 5 – 8 cm długa i do 10 cm szeroka. Jesienią liście przebarwiają się na żółto.

Jawor
Zawany też klonem jaworowym to gatunek drzewa z rodziny mydleńcowatych. Występuje naturalnie w środkowej Europie i północnym Kaukazie. w Polsce występuje głównie w lasach górskich, wyżynnych i mieszanych na pogórzu. Pień ma prosty, korę szarą, początkowo gładką, potem żłobioną i łuszczącą się. Pędy jednoroczne mają gładką i zieloną korę, starsze gałęzie czerwonawą z korkowymi brodawkami. Liście z wierzchu są ciemnozielone i matowe, a od spodu szarozielone (jesienią jasnożółte), delikatnie owłosione na większych nerwach. Są nakrzyżległe, zwykle pięcioklapowe, długoogonkowe, okrągławe, sztywne, u nasady sercowate, z 5 nerwami. Osiągają długość 8–16 cm. Klapy są głęboko wycięte, nieregularnie i grubo piłkowane, spiczaste, u nasady nieco zwężone. Trzy przednie klapy liści są mniej więcej jednakowej wielkości, natomiast obie tylne są wyraźnie mniejsze. Ogonki rynienkowate.

Grab Pospolity
Gatunek średniej wielkości drzewa liściastego z rodziny brzozowatych. Występuje w Europie od Francji do Ukrainy. W Polsce częsty na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Zazwyczaj dorasta do 25 metrów z gęstą, miotlastą koroną, silnie zagęszczoną, szeroką i wysoką. Kora jest ciemna, ziemista z siatkowatym wzorem, zwykle o falistej powierzchni. Gałązki giętkie z jasnymi kropkami, młode nieco owłosione. Liście ma skrętoległe, pojedyncze, podwójnie piłkowane, nerwy spodem omszone. Ogonek ok. 1,5 cm, eliptyczna lub jajowata blaszka liściowa charakterystycznie harmonijkowato pofałdowana o długości 5-10 cm i szerokości do 6 cm. Jesienią liście przebarwiają się na żółty kolor.

Jesion Wyniosły
Gatunek drzewa należący do rodziny oliwkowatych. Występuje naturalnie na większości obszaru Europy i w Azji Zachodniej. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. Osiąga wysokość do 30 metrów, a pień ma często rozwidlony. Kora u młodych drzew gładka, jasnozielonkawo szara, u starszych spękana, szorstka, ciemnobrązowa. Liście ma duże, nieparzystopierzaste, składające się z 9-15 listków. Listki są lancetowane, zaostrzone, nierówno piłkowane, siedzące z owłosionym głównym nerwem.