Przybycie Prymasa Rzeczypospolitej Obojga Narodów

[Hieronim Sieniawski]

Eminencjo!

Jedna z najstarszych nauk Kościoła mówi - salus animarum suprema lex (zbawienie dusz najwyższym prawem). W jej imię należało do sprawy nie dopuścić czy sprawnie usunąć oszczerczy list, aby nie doprowadzić do pericula animae, a więc ogromnego niebezpieczeństwa zgorszenia dla dusz wiernych. Kościół w imię źle pojmowanej cywilizacji oraz legalizmu spowodował wylew fali plugastwa z ust jego pasterzy, ograniczając się do powołania trybuna (nota bene nominacja z prawnego [świeckiego, a tym bardziej kościelnego] punktu widzenia nic nie znaczy nic, jak i godność "biskupa pomocniczego").

Dokonał się odrażający wyziew nienawiści i odrazy od ludzi (a nie jedynie od człowieka), którzy tytułują się duchownymi, powołują się na imię Chrystusa czy mają śmiałość działać pod autorytetem Kościoła rzymskokatolickiego.

Nadto nietaktem jest nazywanie tego skandalu "występkiem". Jak można traktować mowy patriarsze, prymasowskie czy kapłańskie poważnie, jeśli opierają się one na hipokryzji wygłaszających? Wczorajszym ekscesem hierarchia pogrzebała wysiłki duszpasterskie pokoleń duchownych, którzy starali się przekazywać wartości chrześcijańskie w Pollinie (bo taka jest idea Kościoła).

Kolejnym zaburzeniem eklezjalnego charakteru Rotrii jest taktowanie tego czynu w kategoriach państwowych. Najpierw domaga się ono spojrzenia od strony dobra Kościoła - jako niegodziwego przestępstwa wobec Owczarni Pańskiej i dotkliwego grzechu, a nie występku przeciwko państwu. Warto dodać, iż w sprawę zaangażowanych jest wielu - nie tylko jeden prezbiter.

Jako młody szlachcic zaufałem Kościołowi, wstępując na drogę kapłańską. Uważałem, że to dobre i pobożne dzieło. Niestety przez rok uległo transformacji w polityczną machinę lenną, dla której Kościół to tylko otoczka dla zabawy według najniższych standardów. Jestem ogromnie zawiedziony oraz zażenowany tym wszystkim. Boli fakt, iż słowa Eminencji są do szpiku kości świeckie, władcze - brak tutaj postawy pasterskiej, brak współodczuwania boleści wobec tej rany. Zamiast przewodnika stada widzę urzędnika.

Czy ja stygmatyzuję całą grupę? Owszem, bo jedynie sanacja może ją uleczyć. Kajam się jako reprezentant tego środowiska - jako człowiek przebywający na uboczu, który być może ma szerszy ogląd sprawy.

[Albert Orański]

Umiłowany Synu,

Jako, że oczekujesz bym podszedł do sprawy jako pasterz, nie jako urzednik, niniejszym to czynię.

Pozwól, że wpierw odniosę się do sprawy czysto prawnej. Powołanie trybuna jest zasadne i zgodne z przepisami Bulli Super Suniversas, która w artykule 7 mówi jasno:

1. Pełnia władzy w Państwie Kościelnym należy do osoby Patriarchy, który niniejszą władzą może dowolnie rozporządzać w granicach obowiązującego prawa.

a dalej ten sam artykuł stanowi:

4. Patriarcha może scedować część swojej władzy na inne podmioty Państwa Kościelnego.

W oparciu o tę podstawę prawną Jego Świątobliwość powołał trybuna, który w zastępstwie nieobecnego kardynała Ksawerego van Berdena, pełniącego urząd Wielkiego Inkwizytora sprawą się zajmie. Wobec tego reakcja Biskupa Powszechnego była właściwa - powołał sędziego, którego zadaniem jest w zgodzie z kodeksem prawa kanonicznego i przepisami sądownictwa świeckiego sprawę wspomnianego grzechu zbadać i sprawiedliwość wymierzyć.

Na prawdę chciałbym, aby świat był doskonały, ale taki nie jest. Człowiek w swej naturze jest słaby i grzeszny, popełnia błędy, za które przychodzi mu nie raz słono zapłacić. Rolą Kościoła jest grzech wskazywać i potępiać, co Kościół czyni konsekwentnie od momentu powstania. Kościół Rotryjski podobnie jak i ten realny, we wszystkich momentach swojego istnienia spotyka się z grzechem, gdyż jest on pokusą czyhającą na każdego z Nas. Niektórzy tej pokusie stawiają czoła, czyniąc dobro, gdziekolwiek się pojawią, inni zaś pokusie ulegają, wyrządzając innym, lecz także i sobie krzywdę. W tym przypadku, jak i każdym innym Kościół opowiada się po stronie prawości, piętnując to, co od Złego pochodzi.

Zaiste zbawienie dusz jest najwyższym prawem i temu prawu Kościół jest podporządkowany. Kościół jednak to nie tylko pasterze stojący na jego czele, ale także świeccy. Wszyscy oni, tak duchowni jak i świeccy każdego dnia stają przed licznymi wyborami, mogąc postąpić w sposób właściwy lub nie. Według praw Bożych, pomimo naszych ułomności staramy się każdego dnia postępować w zgodzie z przykazaniami i naukami, jakie wypływają wprost z naszej wiary.

Tak też funkcjonowanie Kościoła jest fundamentem istnienia Rotrii. Sprawy świeckie mają znaczenie drugorzędne. Patriarcha Rotrii jest w pierwszej kolejności Biskupem Powszechnym, Pasterzem całego Kościoła, później zaś głową państwa. Państwa, którego pierwszym i jedynym celem jest zapewnienie Kościołowi możliwości wypełniania swojej podstawowej misji. Państwo Kościelne zawiera w sobie elementy świeckiego państwa, takie chociażby jak kultura, szkolnictwo, wojsko, lecz są one jedynie tłem dla działalności Kościoła. Największy wysiłek duchowieństwa kładziony jest bowiem na pracę pasterską, później zaś na sprawy doczesne. Dlatego też Kościół Powszechny trwa już dekadę, podczas gdy dziesiątki kościołów narodowych upadały. Kościół narodowy jest bowiem tłem dla działalności państwowej, zaś w Kościele Powszechnym sprawy się maja na odwrót. Tak więc upadł Awinion, Kościół Galicyjski, starorotryjski, ewangelicki, Kościół narodowy w RON założony przez króla Franciszka Ferdynanda i wiele innych.

Gdyby dało się zapobiec grzechowi, z pewnością tak Biskup Powszechny, jak i wszyscy duchowni zrobiliby co w ich mocy, by to uczynić. Jednakże nie da się zapobiegać grzechom, można z nimi jedynie walczyć. Tak więc i w tym przypadku, gdy wyrządzony został grzech, Kościół podejmuje z nim walkę, starając się wskazać go jako przykład tego jak postępować nie należy.

W tej konkretnej sprawie wydarzenia potoczyły się zbyt szybko, by osoby stojące z boku mogły zareagować i napomnieć swych Braci że źle czynią. Jakkolwiek bolesne jest to co się stało, naszą powinnością jest teraz zaprowadzenie sprawiedliwości. Grzech bowiem wprowadza niezgodę, niepokój i krzywdę. Należy więc napomnieć Braci i pouczyć ich co źle zrobili, aby taka sytuacja nigdy więcej nie miała miejsca. Wszyscy, którzy w tym niegodnym zdarzeniu wzięli udział mają teraz szansę się oczyścić, dokonać rachunku sumienia, wyznać swoje winy i za nie odpokutować. Każdy z nas poddany jest co dzień próbie, z której nie zawsze wychodzimy zwycięsko. W tym miejscu Kościół Powszechny daje szansę do nawrócenia, zadośćuczynienia i pojednania, które z Bożą pomocą i w tym wypadku będzie miało miejsce.

Pasterskim pozdrowieniem,
+ A. Orański, Prymas

[Hieronim Sieniawski]

Eminencjo!

Ad 1. Naturalnie - Patriarcha ma prawo scedować władzę na jednostki sobie podległe, ale jedynie wówczas, kiedy zostaną one po pierwsze stworzone, a ich kompetencje wyraźnie określone. Dopiero wówczas mamy do czynienia z ważną oraz godziwą nominacją, by można mówić o egzekwowaniu czy kontrolowaniu przez organ nadrzędny. Stara rzymska zasada mówi, iż prawo nie lubi nie dopowiedzeń (to parafraza paremii ubi lex voluit, dixit). Natomiast, to co próbuje uzasadnić Eminencja jest po prostu płynne.

Ad 2. Gratuluję opanowania zdolności paplaniny (nowomowy) na życzenie. Niestety praktyka pokazała zupełnie co innego, dlatego nie będę odnosił się do poszczególnych paragrafów.

Warto jedynie dodać, iż pięknym tłem dla owego bezpruderyjnego skandalu jest ogłoszony "rok święty (jubileuszowy)". Jakież to prorocze.

Ciągle się Eminencja tłumaczy, ciągle usprawiedliwia. W żadnej szanującej się mikronacji społeczeństwo nie brało udziału w takim procederze, tylko w Państwie Kościelnym, które działa na autorytecie realnego Kościoła. Przykre i obrazoburcze.

[Albert Orański]

Umiłowany Synu,

Młody wiek i brak doświadczenia przemawiają Twoimi ustami. Do konfliktów, wylania żali i niestety nieparlamentarnego języka dochodziło wielokrotnie w wielu miejscach i w wersjach znacznie gorszych niż to co się stało w Rotrii. Nie jest winą hierarchów rotryjskich to co się stało, gdyż to nie oni, a pojawiający się znikąd sabotażysta doprowadził do tej sytuacji. Kościół nie ponosi odpowiedzialności za to zdarzenie, gdyż takie postępowanie nie jest Jego doktryną.

Proszę też, by powstrzymał się ksiądz od wmawiania mi czegoś, czego nie uczyniłem. Ja nie tłumaczę i nie usprawiedliwiam, leczy wyprowadzam Cię z błędu, w którym utkwiłeś, jak pasterzowi przystało. Jeśli jednak zechcesz tam pozostać, to na siłę Cię nie oświecę.

[August Medycejski]

Osobiście chyba rozumiem Ojca Sieniawskiego. Chodzi tutaj raczej o to, by ludzie budujący v-Kościół, Kościół Rotryjski, postępowali tak, jak przystało na wiernych katolików, na doktrynie, autorytecie i nauczaniu katolickim wszak Rotria się opiera. To, co obecnie obserwujemy, rzutuje nie tylko na Rotrię, ale też i na realny katolicyzm. Niestety, Ojcze Hieronimie, grzeszysz naiwnością, sądząc, że mikronacje to coś więcej niż zabawa (pochłaniającą czasami więcej emocji niż zwyczajna gra). I tutaj postawić można zarzut stary, jak zapewne cały Polin. Czy przystoi mieszać w zabawę realne religie, których odwzorowanie może obrażać cudze uczucia.

[Hieronim Sieniawski]

Eminencjo!
Moralistyka chrześcijańska (jak i język) rozróżnia wylewanie żali od obrzucania się plugastwami. Zaiste jest Eminencja mistrzem eufemizmów - jednak to nie przystoi pasterzowi, by tuszować grzechy wewnątrz Kościoła. Zamiast puryfikacji dochodzi do pogrążania.

Nie życzę sobie również szantażowania mojej osoby przez Waszą Eminencję. Z numeru komunikatora GG 47829220 [Albert I] o godzinie 20:27 przesłano na mój prywatny profil taką groźbę: "kopiesz sobie dołek/uważaj, żebyś do niego nie wpadł". To nie uchodzi, szczególnie w takiej sytuacji.

Wasza Książęca Mość!
Być może jestem naiwny, ale po prostu czuję zawód. Wszak uważam, że jeśli ktoś podejmuje się misji promowania wartości chrześcijańskich w mikroświecie to jest niedopuszczalne, by wszczynać i sprowadzić do skali "występku" skandali na poziomie rynsztoku.

[Guliano Montini]

Stop! Bracia!
Czy godzi się opluwać Święty Kościół Rotryjski? Wszak jesteśmy tylko nędznymi grzesznikami. Bracie Hieronimie. Jesteś jeszcze młodym mikronautą i mało jeszcze rozumiesz. Proszę Cię, opamiętaj się i nie bądź jako ten grzesznik, któren legł u nóg szatańskich, ażeby kościół niszczyć i buntować. Niech stanie się pokój - pax! Wszak to ja ten spór rozpocząłem i ja będę musiał to naważone piwo wypić.

[Albert Orański]

Bracia,

Tuszowanie grzechów (usuwanie postów i inne tego typu praktyki) postulowałeś ty Synu, a nie ja. Ja od początku optowałem za rozwiązaniem problemu na drodze sądowej, gdyż w tym celu właśnie istnieją sądy. Zaś do zarzutu gróźb odnosił się nie będę, gdyż to poniżej poziomu.

Kościół w swoim funkcjonowaniu opiera się o hierarchię i wynikające z niej posłuszeństwo wobec przełożonych. Nawołuję więc, by podporządkowali się Bracia woli Ojca Świętego, który nakazał załatwienie tej sprawy poprzez proces sądowy. Nie jest rolą prezbitera ocenianie decyzji zwierzchników, a tym bardziej wdawanie się w niepotrzebne polemiki, które jedynie rodzą zamęt i zwątpienie. Zaczekajmy na wyrok w sprawie, nim zaczniemy oceniać słuszność działań Kościoła. Dlatego też nakazuję duchownym, by zaprzestali dalszych dyskusji na ten temat do czasu zakończenia procesu, gdyż nie służą one naprawieniu wyrządzonych krzywd, a wyrządzają kolejne.

[Hieronim Sieniawski]

Eminencjo!

Dostrzegam braki w teologii moralnej oraz kanonistyce. Pericula animae to zagrożenie zgorszeniem, zagrożenie dla dusz, do którego należy nie dopuścić (tutaj dopuszczono). Grzech jako taki oraz przestępstwo, jeśli nie doszłoby do jego upublicznienia, można rozważyć na tak zwanym forum wewnętrznym, bez narażania wiernych na współuczestniczenie w tym szambie. To klasyczne praktyki stosowane przez Kościół od wieków.

Nadto w nomenklaturze kanonicznej nie używamy sformułowania sprawa sądowa, a proces karny względem duchownego. Warto dodać, iż takowe postępowania karne winny być rozstrzygane na łonie wewnętrznym Kościoła (z racji pericula animae) oraz - co oczywiste - bez mieszania eklezjalnego porządku prawnego ze świeckim.

Każdy wierny jako członek Ludu Bożego ma prawo wypowiadać się w sprawach, które wstrząsają życiem Kościoła. Eminencja źle rozumie ideę posłuszeństwa - jako ślepe poddaństwo, a nie zaangażowaną troskę o dobro publiczne.

[Albert Orański]

Swoją wiedzę i intelekt radzę wykorzystać do pracy naukowej zamiast pouczania przełożonych.
Ponadto proszę powstrzymać się od komentarzy, zgodnie z nakazem, który księdza również dotyczy.