Pigwa Pospolita Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych (Rosaceae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju pigwa. Pochodzi z obszarów Azji: Zakaukazia, Iranu, Turkiestanu, południowo-wschodniej Arabii, Azji Mniejszej, rozprzestrzeniła się również w innych regionach[2]. Do Europy Południowej prawdopodobnie została zawleczona. W Polsce jest uprawiana.
Pigwa to duży krzew lub niewielkie drzewko osiągające 5 m (w naszych warunkach rzadko do 3 m), z cienką łuskowatą korowiną, stale odpadającą płatami o zmiennym ubarwieniu zależnym od odmiany (czerwonawa, popielata lub prawie czarna). Liście ma jajowate do owalnych, całobrzegie, wierzchnia strona naga, lekko błyszcząca, spodem kutnerowato filcowate, z owłosionym ogonkiem.
Kwiaty osadzone pojedynczo, ukazujące się po rozwoju liści, o kolorze białym, bladoróżowym do różowego. Obcopylne, pięciokrotne o 15-25 pręcikach i jednym słupku. Kwitnie na przełomie maja i czerwca.
Owoce pigwy są jabłkowate, żółte, u większości odmian o średnicy 6 cm (u nowych odmian owoce bywają większe i osiągają nawet 1 kg), z pięcioma komorami nasiennymi, zawierającymi pestki. Pokryte są kutnerem. Nasiona czerwono-brązowe, odwrotnie jajowate, nieregularnie kanciaste, o silnie śluzowiejącej łupinie. Miąższ owoców twardy i mocno cierpki, aromatyczny, z dużą ilością komórek kamiennych.
Ognik Szkarłatny Gatunek krzewu należący do rodziny różowatych. Rodzime obszary jego występowania to południowa i środkowa Europa oraz Azja Zachodnia i Kaukaz. W środkowej Europie znany już od XVII wieku jako krzew ozdobny i parkowy. Jest uprawiany w wielu rejonach świata, również w Polsce.
Ognik Szkarłatny to krzew o zwieszających się gałęziach. Osiąga szerokość do 1,8 m i wysokość 1-3 m, w dobrych warunkach nawet do 4,5 m. Liście ma zimozielone, lancetowate, na brzegu piłkowane. Skórzaste i błyszczące, długości 2-4 cm, na krótkich ogonkach. Na obszarach o cieplejszym klimacie liście są zimozielone, w Polsce jednak przy pierwszym silniejszym mrozie brunatnieją.
Kwiaty białe, drobne, zebrane w podbaldachy, obficie odwiedzane przez pszczoły. Kwitnie w maju i czerwcu. Owoce kuliste, barwy od żółtej po czerwoną. Długo utrzymują się na krzewie. Są niesmaczne i lekko trujące
Mikołajek Nadmorski Gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Występuje na wybrzeżach mórz Bałtyckiego, Północnego, Śródziemnego, Czarnego i Atlantyku. W Polsce gatunek rzadki, najczęściej spotykany na wydmach nadmorskich Zatoki Gdańskiej.
Łodyga wzniesiona, o wysokości 30–40(70) cm, górą rozgałęziająca się. Cała ma sinozielony kolor. Pod ziemią pełzające kłącze, sięgające nawet do 4 m. Liście podobnie jak łodyga są niebieskawo owoszczone. Mają wyraźną nerwację. Dolne liście są niepodzielone, jajowatosercowate, piłkowane, ogonkowe i cierniste, górne 5-sieczne. Podsadki kwiatostanowe w liczbie 4–8 są lancetowatorównowąskie, sztywne, niektóre mają po bokach 1–3 kolce.
Kwiaty Mikołajka są zebrane w jajowate, główki o długości 12–14 mm, które z kolei tworzą baldachy. Kwiaty 5-krotne, jasnoniebieskie, siedzące w kątach przysadek. Mają wydłużone i wycięte na szczycie płatki korony. Słupek dolny z dwiema szyjkami.