Regiment Gwardii Konnej Koronnej
Gwardią Konną Koronną sformowana w roku 1717, pospolicie nazywano żołnierzy regimentu mirowskiego, od Mira, niegdyś tego regimentu sławnego generała. Mundur tego regimentu był: zwierszchnia suknia czerwona, kamizelka i spodnie jasnogranatowe z guzikami cynowymi białymi, ładownice i flintpasy żółtawą glinką farbowane, rękawice z łosiej skóry z dużymi karwaszami, takiegoż jak flintpasy koloru. Pas skórzany, czyli rzemienny, na modę łosiej skóry wyprawny, na przączkę mosiężną z przodu zapinany, do którego pasa z lewego boku były dwie pochwy przyszyte: jedna do pałasza, druga do bagneta; i zwało się to razem z pasem pendet, że w nim wisiał pałasz i bagnet, każde w osobnych pochwach swoich drewnianych, szarą skórką cielęcą obszytych, z mosiężną na końcu skuwką i z takimiże u góry haczykami, do utrzymania pałasza i bagneta w pendecie w swojej mierze służącymi. Na nogach bot w palcach ucięty, łojem z sadzami zmięszanym chędogo wyczerniony, z ostrogą żelazną, rzemieniem wąskim z wierszchu i pod spód bota przypiętą, na glanc wychędożoną. Na głowie kapuza sukienna dwoistego koloru, takiego jak mundur, zawijana na kształt baranka u czapki i spuszczana w marszu podróżnym na kark i policzki, od wiatru, słoty i zimna niemało żołnierza ochraniająca; halsztuk na szyi czarny, rzemienny, sprzączką mosiężną z tyłu zapięty. Płaszcz okrągły, kolisty, czerwony z granatowymi z przodku lisztwami i kołnierzem takimże; do czego gdy sobie dragan za swoje pieniądze sprawił lisi lub wilczy ogon i opasał nim szyję, już się miał za dobrze na mróz opatrzonego, choć czasem przy tej biednej opuszcze ledwo nie skościał na koniu.
Broń gwardiaka konnego to karabin, pałasz i bagnet przy boku, na koniu w olstrach para pistoletów; u oficjera szpada przy boku i pistolety w olstrach. Bagneta na karabiny nie zakładała dragonia, tylko podczas musztry i kiedy postawiona była na warcie
Regiment stacjonował w Koszarami Mirowskimi w Warszawie. Koszary powstały na zlecenie Augusta II Mocnego w XVIII wieku, a uformował je Wilhelm Mier. Budynki koszar wybudowano w latach 1730-1732. Ich projektantem był pułk. Joachim Daniel Jauch, inżynier wojskowy i architekt. Barokowe koszary stanowiły zakończenie planowanej Osi Saskiej. Na kompleks Koszar Mirowskich składało się sześć pawilonów. Trzy pary budynków stających w dwóch rzędach, z ulicą po środku. Budynki były dość długie. Każdy składał się z trzech wyższych. kwadratowych pawilonów połączonych ze sobą parterowymi łącznikami. Budynki były otynkowane i pokryte czerwoną dachówką. Koszary posiadały całe zaplecze niezbędne go funkcjonowania Gwardii. Na ich terenie znajdowały się stajnie konne, kuźnia, zbrojownia i budynki dla żołnierzy. Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego koszary zmodernizowano,
Regiment brał udział w działaniach zbrojnych konfederacji barskiej oraz insurekcji warszawskiej 17 kwietnia 1794. Jego żołnierze walczyli również pod Słonimiem (3 sierpnia), Krupczycami (16 września), Brześciem (17 września) i Maciejowicami (10 października 1794).
Szefowie Regimentu: Jakub Henryk Flemming (1717), gen. lejtn. Stanisław Lubomirski (1754-1760), gen. lejtn. Kazimierz Poniatowski (1760), Wincenty Potocki (1773-1793), ks. Stanisław Poniatowski (1794).
Pułkownicy Regimentu: Wilhelm Mier (1717), gen. mjr Karol Jordan (1767), Henryk Lettow (marzec 1774), Józef Hofman (1787 do 19 czerwca 1792), gen. mjr Dionizy Poniatowski (23 maja 1794).