Ptaszarnia- Ogród Ornitologiczny

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec ognisty

Samiec: skóra pokrywająca twarz oraz witki na twarzy koloru kobaltowo- niebieskiego, witki są takiego samego kształtu jak u Kiścca srebrzystego, jednakże okrągły płatek nad okiem jest większy u tego bażanta, a dolny płatek jest dłuższy. Pióra głowy, czuba, szyi, klatki piersiowej, grzbietu, zadu oraz pióra pokrywające ogon i uda są koloru ciemno fioletowo- niebieskiego. Natomiast pióra pokrywające skrzydła są koloru ciemno niebieskiego z końcówkami pokrytymi opalaizującym kolorem ultramaryny (intensywny niebieski).Pióra pierwszo- oraz drugorzędowe są w kolorze niebieskawo- czarnym. Pióra dolnej części grzbietu u podstawy są koloru niebiesko-czarnym, jednak są one ukryte przez szerokie zakończenia tychże piór, które to są połyskliwo- miedziano- rude. Zad oraz górne pióra ogona posiadają obszerne metaliczno- niebieskie zakończenia. Trzy środkowe pary sterówek w ogonie są koloru cynamonowo- płowożółtego, pozostałe pięć par jest w kolorze niebieskawo- czarnym. Czasami występują osobnicze odmiany w ubarwieniu ogona, np. czasami trzecia para jasnych piór może być zastąpiona przez pióra czarne. Dolna część klatki piersiowej jest połyskliwo- miedziano- kasztanowa. Pióra na brzuchu są czarne. Tęczówki są czerwone, dziób w kolorze rogowej bieli, skóra na nogach jest czy to szarawa czy też czerwona. Długość: 650-670 mm; skrzydła: 270-280 mm; ogon: 240-260 mm; stopa: 110-120 mm. Samce uzyskują swoje dorosłe upierzenie już jesienią pierwszego roku, jednak nie są zdolne do rozrodu aż do skończenia drugiego roku życia.

Samica: głowa, czub oraz górne partie ciała są rdzawo- kasztanowe; skrzydła i pióra pokrywające ogon są hojnie usiane czarnymi, świderkowatymi cętkami. Sterówki są koloru czarnego, na których końcówkach obserwuje się dużą ilość ciemno kasztanowych, świderkowatych cętek.Podbródek oraz szyja są białe.Klatka piersiowa, boki ciała oraz uda są pokryte piórami w kolorze od kasztanowego do czarno- brązowego z białymi końcami, co daje efekt drabinki. Brzuch jest biały. Skóra samic jest zabarwiona tak jak u samców, podstawa dzioba jest brązowa, brak ostróg, skóra nóg czasami jest podbarwiona na brązowo. Długość: 560-570 mm; skrzydła: 234-254 mm; ogon: 156-177 mm; stopa: 76 mm. Osobniki niedojrzałe: ciemno brązowe przypominające samice, pióra pokrywające skrzydła posiadają duże, czarne plamy, samce są ciemniejsze. W wieku czterech miesięcy wyglądają jak dorosłe osobniki, ale ich upierzenie jest mniej lśniące.

Pisklęta: czubek głowy i kark rdzawe, górne części czarno- brązowe, na skrzydłach poprzeczne prążki w kolorze płowożółtym oraz wąskie, białe prążki biegnące od boku ciała do grzbietu; twarz blado- rdzawa z czarną linią
biegnącą od oka do ucha, dolne partie koloru płowożółto- białym; klatka piersiowa oraz flanki koloru rdzawego.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec annamski

Są to generalnie małe ptaki. Samce mają pióra w niebieskim metalicznym kolorze, które w promieniach słońca skrzą się tysiącem kolorów. Czub jest biały i krótszy niż u większości kiścców, tak jak Kiściec srebrzysty skóra twarzy jest czerwona i pokryta jaskrawoczerwonymi witkami. Poza czerwoną twarzą Bażant edwardsi może się też poszczycić czerwonymi nogami. Ogon jest raczej krótki. Samice są mniej atrakcyjne, ich pióra są głownie brązowe, a czub na głowie jest niewidoczny. Twarz samicy jest mniejsza, a jej czerwone zabarwienie bledsze. Nogi jej są także czerwone. Samce uzyskają swoje dorosłe upierzenie wraz z upływem pierwszego roku życia.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec czarny

Kiściec czarny (bażant salwadorski) to niesamowicie rzadki podgatunek Bażant Hoogerwerf Lophura inornata hoogerwerfi z północnych terenów wyspy Sumatry, czasami jest rozpatrywany jako oddzielny gatunek. Podgatunek ten występuje zaledwie w ilości mniejszej niż 10 sztuk.

Bażant salwadorski jest to ptak raczej mały z krótkim ogonem, bez charakterystycznego dla tego gatunku czuba na głowie. Samce są koloru niebiesko- czarnego, z czerwoną skórą twarzy i szarymi nogami. W odróżnieniu, samice posiadają upierzenie koloru kasztanowo- brązowego przeplatane płowożółtymi pasemkami. Z niewielkiej ilości informacji posiadanych o Lophura inornata hoogerwerfi wiadomo, iż upierzenie samców jest ciemne jak u Lophura inorata, a samice są ciemniejsze niż samice Lophura inorata i nie mają płowożółtych pasm.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec syjamski

Bardzo piękny ptak, który swoje dorosłe upierzenie uzyskuje w pierwszym roku życia. Pierwszą z wyróżniających się cech to długi czub utworzony z piór o kolorze fioletowo- czarnym. Wytwory skórne na twarzy są koloru jasno czerwonego, a znajdująca się za nimi kark, głowa i twarz pokryta jest czarnymi piórami. Klatka piersiowa, szyja oraz górna część grzbietu szara, a na piórach można dostrzec liczne, delikatne świderkowate cętki. Pióra w środkowej części grzbietu są jasno żółte, dolna część grzbietu jest metaliczno niebieska, a część pióra jest kasztanowa.
Pióra tworzące ogona są długie, prążkowane łukowatymi, połyskującymi, czarnymi, niebieskimi i zielonymi liniami. Skrzydła są szara z pasmami bieli i czerni. Brzuch oraz dolne partie ciała są całkowicie czarne. Dziób jest żółty, nogi i stopy czerwone. Jak inne ptaki z rodziny Lophura, tak i te mogą posiadać długie ostrogi.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant birmański

U bażanta birmańskiego (Syrmaticus humiae humiae) pióra czubek głowy oraz kark są oliwkowo- brązowe; gardło, szyja, górna część klatki piersiowej oraz górna część grzbietu jest stalowo niebieska. Pióra reszty ciała są intensywnie kasztanowe z metalicznym połyskiem, a gdzieniegdzie z fioletowym podbarwieniem. Po złożeniu skrzydeł uwidaczniają się trzy białe prążki. Na dolnej części grzbietu oraz na zadzie widoczne są ciemno niebieskie oraz białe prążki. Ogon jest koloru szarego z kasztanowymi i czarnymi prążkami.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant himalajski

Samiec tego gatunku jest raczej drobny w porównaniu do innych gatunków bażantów. Zarówno samiec jaki i samica posiadają długi, szary czub na głowie. W upierzeniu dominuje barwa szara i płowożółta, urozmaicona czrnymi prążkowaniami. Ogon jest długi także prążkowany kolorami szarym, płowożółtym oraz brązowym.
Samice nie wiele różnią się od samców, nie posiadają one ostróg, sa trochę mniejsze od samców. Dodatkowo naga skóra twarzy zajmuje mniejszy obszar.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant mikado

Samce: są znacznie ciemniejsze niż inne gatunku z rodziny Syrmaticus. Ich upierzenie jest fioletowo- czarne. Ogon i zad posiadają wąskie, białe prążki, takie same prązki mają pióra pokrywające skrzydła. Wytwory skórne na twarzy są jasno czerwone. Dziób, nogi oraz stopy są szare.

Samice: są bardzo podobne do innych samic z rodziny Syrmaticus, dlatego też często są mylone z Bażantem kasztanowym czy z Bażantem birmańskim. Samice Bażantów mikado są ciemniejsze, nie posiadają ciemnych piór na gardle, a białe znaczenia na klatce piersiowej są mocniej zaznaczone. Pióra w ogonie są prążkowane na brązowo, czarno i biało

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Bażant pstry

Czubek głowy samca jest zielony, gardło niebieskie, a szyja fioletowawa. Górna część grzbietu jest zielona z paroma małymi, płowożółtymi, świderkowatymi cętkami w dolnej części. Reszta grzbietu i zad są zielone, znacznie podbarwione na oliwkowo- niebiesko- szaro. Sterówki sa koloru ciemnooliwkowego z szerokimi, czarnymi prążkami oraz różowawymi końcówkami. Pióra na łopatkach posiadają czarne i płowożółte prążki, kasztanowe obrzeża oraz zielone końcówki. Pióra pokrywające skrzydła są koloru jasnoszarego. Niektóre z nic są podbarwione kolorem niebiesko- zielonym, jednak większość z nich jest naznaczona kasztanowymi odbarwieniami. Upierzenie podbrzusza jest ciemnozielone, delikatnie naznaczone niebieskim lub fioletowym kolorem. Samiec jest raczej małym ptakiem; skrzydła 215- 243 mm; ogon 270-425 mm; pięta 64-78mm. Samica: pióra samicy są wybitnie usiane cętkami. Pióra górnej części grzbietu u podstawy są czarne, następnie można dostrzec bladobrązową, wąską granicę, a końcówki są połyskliwie zielone. Dolne partie ciała są bardzo gęsto upstrzone świderkowatymi cętkami. Cecha ta nie jest spotykana u żadnych innych ptaków z rodziny Phasianus. Skrzydła: 195-220 mm; ogon: 207- 275 mm, stopa: 55- 64 mm. Podgatunki różnią się niewiele od siebie. Phasianus versicolor versicolor jest najciemniejszy. Phasianus versicolor tanensis jest jaśniejszy oraz w jego upierzeniu można dostrzec więcej koloru niebieskiego i fioletowego. Phasianus versicolor robustipes jest jaśniejszy niż dwa pozostałe podgatunki. W upierzeniu wyróżnia się barwa brązowa. Samice wszystkich podgatunków są bardzo do siebie podobne, ale podobnie jak u samców tak i w ich upierzeniu występuje gradacja jasności piór.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Kiściec modrolicy

Samiec jest jednym z najbardziej nietuzinkowych ptaków wśród wszystkich bażantów. Nazwa gatunku pochodzi od ich jasnych, niebieskich wytworach skórnych na twarzy, które uwypuklają się o parę centymetrów podczas okresu godowego. Kolejną wyróżniającą ptaka cechą to białe, łukowato wygięte pióra ogona. Reszta upierzenia jest głownie ciemno niebieska do czarnej, z wyjątkiem gardła i górnej części klatki piersiowej które są fioletowawe.
Samica jest buro- brązowa, pióra dodatkowo pokryte są delikatnymi. czarnymi, świderkowatymi cętkami. Braka u niej czuba, skóra na twarzy jest także niebieska.

[Jakob Iwan Wereszczyński-Bagrat]

Argus czubaty

Ptak nie do pomylenia z żadnym innym, jedynie można go pomylić w centralnej Malezji z Argusem malajskim, ale Argus czubaty ma dłuższy ogon, który jest najbardziej charakterystyczną cecha tego gatunku. W ogonie samców centralne pióra osiągają długość do 180cm, a ich szerokość to ok.12cm. Samce uzyskują swoje dorosłe upierzenie w trzecim roku życia, ale sam ogon może rosnąć do szóstego roku. Ptak ten posiada na swojej głowie czub oraz na czubku głowy charakterystyczny wzór, który jest dłuższy u Rheinardia ocellata nigrescens, także u podgatunku malajskiego upierzenie posiada wyraźniejsze cętki niż podgatunek nominalny.

Samica: jest mniejsza niż samiec i ma znacznie krótszy ogon. Całościowo upierzenie samicy jest ciemniejsze, a prążkowania przeważają nad cętkami. Na głowie także znajduje się czub, a pióra na czubku głowy tworzą charakterystyczny wzór.